18 september 2014: Brussel-Quito
De wekker staat lekker vroeg om half vijf. Ik verschiet dan ook als er nog leven is in onze living… De dvd-box van Prison Break is duidelijk verslavend! Een ontbijtje en dan op weg naar de eerste trein. Omdat we online ingechecked hebben mogen we lekker al de rest voorschieten! Om 6u zijn we al ingechecked. Een koffietje en sandwicheke met choco in de sportsbar en we zijn vertrokken! Twee en half uur later zijn we in Madrid, een hele grote luchthaven want we moeten met de metro naar de andere terminal. Daar is het nog wel even wachten… Helaas hebben we op het vliegtuig geen individuele tv, we moeten het dus doen met drie films die ons ding niet eens zijn: Grace of Monaco, Blending en Godzilla. Gelukkig hebben we wel 4 stoelen voor ons met tweetjes dus we kunnen af en toe wel van houding veranderen. Hoewel we overdag vliegen doen we wel verschillende dutjes, ik mis hierdoor zelfs wel een snack. Het eten is lekkere canneloni met ricotta en en spinazie. Omdat Leen voor vegetarisch had gekozen wordt zij eerst bediend, wat er aan de canneloni niet vegetarisch is, blijft me wel een raadsel. De kindjes voor ons zijn gelukkig heel braaf, de mannen achter ons hebben wel plezier van hun glaasjes wijn. Om half 5 arriveren we in Quito. Als niets raken we door de douane, maar onze rugzak rolt bijna als laatste af de band. Het is nog spannend of onze taxi ons op staat te wachten want deze had niet meer bevestigd, maar dat is gelukkig wel het geval. De parking van de luchthaven staat vol met dikke jeeps, maar we passen net in ons klein autootje. Het regent al lichtjes en het is blijkbaar nog een eindje rijden tot in Quito. We moeten zelfs nog even in de file staan. Via haarspeldbochten rijden we naar boven.. We hebben geen idee waar we zijn, maar plots zijn we aan de Auberge Inn . Ondertussen is het al donker buiten, we gaan nog even op zoek naar iets om te eten. In onze straat is er een kleine snackbar waar we empanada, salchicha en pan de yuca eten. In ons hotel drinken we eerst nog een lekker sapje van de voor ons onbekende babaco- een gele lange vrucht, familie van de papaya – vooraleer we vroeg ons bed in duiken.
19 september 2014: Quito – Otavalo
Omdat ons bioritme een beetje in de war is, zijn we ‘s nachts verschillende keren wakker geworden en al vroeg om 6u op. Het opkomende licht is mooi over de bergen. Het ontbijt is nog niet open dus we wandelen naar de oude stad via het park Alameda naar het Plaza grande waar we onze koffiekoekjes opeten op een bankje. Het is nog vroeg dus het is er heel rustig, de bankjes zijn nog nat.. 
We piepen verschillende kerken binnen. Via het Plaza San Francisco wandelen we verder naar Ronda en Plaza Santo Domingo. Ondertussen zijn de terrasjes open op het Plaza Grande om een vers sapje te drinken. In de Basilica del Voto Nacional heb je een prachtig uitzicht over Quito als je de torens beklimt. Je mag er wel geen hoogtevrees voor hebben… 
Via de Plaza San Blas arriveren we terug bij ons hotel. Met de Ecovia bus rijden we naar Rio Coca, daar is het even zoeken hoe we verder moeten maar de vriendelijke mensen willen het ons wel tonen. Nog een keertje overstappen in Carcelen terminal waar we direct op de bus naar Otavalo kunnen stappen. Ze vertonen wederom een slecht film (a night in a museum) maar gelukkig kunnen we wel van het uitzicht en de verse fruitsla -die ze verkopen onderweg op de bus- genieten en Leen heeft alweer vrienden gemaakt. We passeren nog de luchthaven waarvoor ze speciale een nieuwe weg hebben aangelegd en de bergen hierlangs zijn met erosiedoeken bekleed hebben. We checken in in het guesthouse Valle del Almanecer en gaan het stadje verkennen. De markt is al aan de gang. We eten cevichochos uit een zakje, een snack bestaande uit vruchten van de lupine, met uitjes, patatjes, koriander, mais en een lekker sausje! Op de markt proeven we weer een nieuw sapje (mora=braambes en tomate de arbol, de boomtomaat) . Vervolgens rusten we even in de hangmat van onze guesthouse. We willen in het restaurant ter plaatse eten, maar er logeert ook een grote groep die er wil eten, dus we moeten elders heen en kiezen voor het vegetarisch restaurantje Oraibi. Het is er gezellig, maar er zijn helaas geen klanten. De guacamole en de pizza smaakt ons des te meer! Vroeg slapen zit er niet in, want de bamboevloeren van onze bovenverdieping maken een hels lawaai.
20 september 2014: Lagunas de Mojanda
We zijn weer vroeg wakker, te vroeg voor ons ontbijt, dus we gaan eerst de markt verkennen. De mensen zijn nog aan het uitpakken maar het is wel duidelijk dat ze een héél stuk groter is dan gisteren. Op de dierenmarkt is er ook vanalles te beleven. 
Het is er mooi, maar het wandelpad is niet echt aangeduid, dus wij nemen gewoon dezelfde weg terug naar beneden. Je hebt er wel mooie uitzichten en zeker mooie bloempjes onderweg. Vogeltjes daarentegen zijn er amper. We picknicken met onze pistolets met kaas en een tomate de arbol als toetje op het uitzichtspunt maar dan begint het helaas net te regenen. We haasten ons dus maar verder, maar dan begint het ook nog te onweren. Hadden we toch maar de lift aangenomen die ons juist werd aangeboden… 
Af en toe daalt er ook een mountainbiker af, alsook de jeep die om één of andere reden in de lagune vastzat. Onderweg is er ook nog een accident gebeurd met een auto die zijn aanhangwagen met boot verloren heeft… We zijn moe als we uiteindelijk beneden arriveren, maar een vers sapje op de markt kan er nog net bij. Alfalfa en guanabana, elke keer een ander smaakje. Het is nog vroeg om te eten dus de kraampjes van ‘s middags zijn al afgebroken en die van ‘s avonds zijn ze nog aan het opstellen waardoor we bij de Chinees belanden bij ons in het straat waar we bergen rijst krijgen onder onze kip en frietjes.
21 september 2014: Laguna de Cuicocha
Leen is al naar de bakker geweest, terwijl we wachten op ons ontbijt. We nemen de bus naar Quiroga vanwaar we een camioneta ( een jeep die als openbaar vervoer wordt gebruikt) naar Laguna cuicocha nemen. Een man in de bus vertelt ons dat hij zijn typische Ecuadoraanse outfit heeft aangedaan voor de toeristen… Onderweg hebben we al een prachtig uitzicht als we achterom kijken! Aan het kratermeer is het echter minder goed weer. 
Het is even uitkijken waar het pad begint, maar het begint direct omhoog te klimmen. Af en toe vang je een glimp op van de omgeving maar vaak zitten we ook in de wolken. We voelen aan onze adem dat we toch op hoogte zitten. De wandeling is wel heel mooi, hij volgt grotendeels de kam van de vulkaankrater. ‘s Middags eten we onder een rieten hutje onze pistoletjes op terwijl de wolken langzaam opklaren zodat ik een fotoshoot van de bloemetjes kan nemen. Nu begint het pad stilletjes te dalen en de vegetatie verandert even van hoogvlakte naar nevelwoud. Plots denken we een dier te horen, er kraakt vanalles in de bosjes! 
Een zwart dier, spannend maar het blijkt gewoon een koe te zijn…De zon is nu volop aan het schijnen, de vegetatie verandert alweer naar een droge dennenbosvegetatie. Helaas belanden we dan ineens op asfalt, waarvan het nog wel een half uurtje wandelen is, een jammere afsluiting want ook restaurant Mirador lijken we niet te passeren, we komen in de plaats terug aan de ingang uit. We bezoeken het informatiecentrum nog maar daar is niet zoveel te beleven. In de cafetaria kan je enkel binnen zitten, dus we kopen de bijna laatste icetea’s bij de buitenverkopers. We blijven niet te lang hangen want daarjuist was er geen taxi of camioneta te bespeuren… Maar we hebben geluk, er staat juist een camioneta te wachten. In Quiroga komt ook net de bus aan nr Cotocachi. Voor 25 cent maken we nog een omweggetje langs het lederdorpje. Het heeft een rustig pleintje – met ijsjes- maar naast wat lederwinkels valt er niet veel te beleven dus hoppen we de bus terug op… In het busstation drinken we nog een verse jugo bij luide muziek waarna we ons gaan opfrissen. Helaas begint het weer te regenen dus we gaan niet te ver uit eten, op het marktplein onder de Buenavista. Voor onze buren moeten ze eerst nog naar de winkel. Ik probeer nog geld af te halen maar de bankautomaat laat ons in de steek. Hopelijk is er geen geld van de rekening want hij zei dat ik het geld moest nemen, waarna hij zei dat de transactie mislukt was…(nvdr: wel dus..)
22 september 2014: Otavalo – Mindo
Na het yoghurtontbijt wandelen we naar de bushalte, waar de bus nr Quito direct vertrekt. Eerst worden er nog snoepjes uitgedeeld, maar waarschijnlijk worden ze gewoon verkocht.. Twee uur later arriveren we in de terminal Carcelen. Onze reisgids gaf allerlei verwarrende informatie over de bus nr Mindo, maar we kunnen binnen 3 minuten al op de bus stappen. Onderweg passeren we El Mitad del Mundo. Daarna wordt de weg supermooi, nevelwoud voor zover je kan zien! We worden aan de afslag gedropt, maar kunnen net met 2 anderen een camioneta delen voor maar 1,5 dollar. Ons hostal van de Rough Guide bestaat niet meer, dus nemen we dat ernaast maar. Er lijkt wel geen kat te logeren. Mindo is een aangenaam dorpje, klein en heel toeristisch maar heel mooi gelegen. We gaan eerst eten want we barsten ondertussen van de honger maar de sandwich valt wat tegen zo zonder groentes. We willen juist op verkenning vertrekken als het begint te regenen, en niet zomaar motregenen. We eten dan nog maar eerst een dessertje in een Duits barretje. Het blijft echter pijpestelen regenen en donderen. Het giet tot het donker is… ‘s Avonds gaan we uit eten in een vegetarisch restaurantje.
23 september 2014: Mindo
Als we wakker worden schijnt gelukkig de zon! Er is helaas nog niets open om te ontbijten dus we maken een klein ommetje langs de rivier waar heel wat vogeltjes zitten. Het ontbijt is lekker en volledig. Nu nog naar de bakker en het toerismekantoor en we kunnen vertrekken. De weg is bergop maar er vliegen tal van vogeltjes en vlinders. Vooral de reuze blauwe vlinder (Morpho peleides) kan ons bekoren. 
In Tarabita -dus geen naam van een dorpje- moeten we in een karretje dat via een kabelbaan over het nevelwoud gaat. Best wel hoog een spannend! Twee Duitsers vragen of ik onderweg van plaats wil wisselen maar dat laat ik toch maar aan Leen over….In het park wandelen we naar verschillende watervallen. Eerst naar Cascade Mambillo, 15 minuutjes nr beneden. Misschien wel de grootste waterval maar zeker niet de mooiste, er staat een gebouwtje bijgebouwd. Via koorden klimmen we nog verder, maar dan komt er een mannetje zeggen we dat we nog inkom moeten betalen. We keren terug op onze stappen, naar beneden is helaas veel erger met de koorden en vervolgen de weg naar de andere watervallen. De watervallen zelf zijn niet zo spectaculair, maar het is de omgeving die het mooi maakt. 
Vol grote bomen, lianen, boomvarens! Als we alle watervallen hebben bezocht, hebben we een keuze gemaakt in de welke we een zwempje gaan wagen, in de voorlaatste, de Cascade de Madre. Het is wat frisjes, maar wel heel plezant, een natuurlijk bubbelbad! Eénmaal eruit is ‘t dan wel terug frisjes. We picknicken er nog en keren dan terug en wandelen naar de vlindertuin. Omdat het bewolkt is, zegt de dame dat er niet veel vlinders zijn. Voor ons geen probleem, we hebben er in real live al wel wat gezien en we genieten van de vele soorten kolibries die afkomen op het voedsel dat er gegeven wordt. 
Als afsluiter van een mooie dag drinken we nog 2 ananassapjes in bar Beehive. ‘s Avonds gaan we uit eten in Restaurant Pizzeria, met heerlijke pizza. Omdat we één grote hebben gedeeld hebben we toch nog plaats voor een brownie als dessert in de reposteria. We moeten tenslotte ook nog wisselgeld hebben om ons hostel Tia Mely te kunnen betalen dat blijkbaar tijdelijk door een 9jarig meisje wordt gerund. Helaas begint het terug te regenen en worden onze propere kleren ook nog eens nat:)
24 september 2014: Mindo-Latacunga
De bus vertrekt om 6u30. Juist nog tijd om koffiekoekjes te kopen. Bussen werken altijd slaapverwekkend…Deze keer arriveren we in Quito in busstation Ofelia. We vragen er hoe we verder moeten, en de mensen zijn supervriendelijk in Ecuador! Eerst op de stadsbus naar Seminario Mayor en dan overstappen op de bus naar terminal Quitumbe. Bij de eerste bus is het wel spannend. Er staan drie megalange rijen die allemaal in de bus moeten en wij hebben bovendien ook nog eens onze grote rugzak mee… In de eerste bus kunnen we niet mee, maar in de tweede bus is het geen enkel probleem om rustig in te stappen. De bussen hebben ook allemaal aparte rijlanen en aparte bushaltes waar je eerst moet betalen voor je er in kan. De terminal van Quitumbe is mega chique! Binnen 5 minuten is er bus zegt het dametje aan het loketje, maar de bus rijdt al als we erin moeten springen… Even zien we de vulkaan Cotopaxi voor ons opdoemen maar al snel verdwijnt hij achter de wolken. In Latacunga wandelen we even naar het centrum. Het infopunt vinden we niet, maar het feest van Mama Negra is er aan de gang! We blijven er kijken naar alle mensen die kleurrijk verkleed zijn. Mannen met schilden, mannen met zwarte baarden, mannen die gevilde varkens dragen… In een lokaal restaurantje eten we de almuerzo (=lunch). Daarna gaan we terug naar het busstation voor de bus naar Zumbahua. Het geluk is precies aan onze kant, want binnen de 5 minuten zitten we alweer op de bus. De weg naar Zumbahua is prachtig door de bergen! Onderweg in de bus spreekt een man ons al aan dat hij een camioneta heeft, dus we volgen hem. Volgepropt met 4 personen achterin en nog een dame in de koffer rijden we naar Quilotoa. 
We checken in in hostal Cabañas de Quilotoa en gaan direct op verkenning. Het is er frisjes in de wind zo op 3900m hoogte… Het zicht op het kratermeer is echter verbluffend. We verkennen de kraterrand en genieten van het uitzicht als we een plekje in het zonnetje uit de wind hebben gevonden. Als de zon ondergaat keren we terug naar ons hostal want het wordt snel ijzig koud. We kruipen even noodgedwongen onder de dekens tot etenstijd. Om 7u wordt er op de deur geklopt, blijkbaar is het eten toch al gereed. Soep, kip met rijs, banaan en groentjes maar het is niet superveel. Ondertussen maken we kennis met de andere hostelgasten, het zijn er nog meer dan we dachten, want het hostel zag er maar verlaten uit… We drinken nog een theetje aan de kachel en kiezen een armbandje voor het goede doel. Met ons thermisch ondergoed kruipen we in ons bed, maar gelukkig hebben we daarmee net niet al te koud.
25 september 2014: Chugchilan
Om 7u staan we klaar voor het ontbijt maar er is nog geen kat te zien, dus pakken we alvast onze zakken in. Ons oorspronkelijk plan was om rond de krater te wandelen, maar Leen voelt zich niet zo goed (waarschijnlijk door de hoogte) dus we gaan vandaag al verder. We proberen eerst nog een kleine wandeling te maken omdat de bus pas om 2u gaat, maar al snel verandert Leen van gedachten en beslissen we om een camionetta te nemen naar lagere oorden. Als we er juist bijna eentje hebben geregeld komen we onze Duitse hotelgasten tegen die ook naar chugchilan willen. Beter dat we dan allemaal te samen gaan. De weg zijn ze wel aan het vernieuwen en we moeten verschillende keren stoppen voor de bulldozers of vrachtwagens, maar het is een mooie rit. We checken in in Hostal Cloudforest en rusten wat in de hangmat zodat Leen wat kan bekomen. 
Rond de middag starten we toch met een wandeling, bergop natuurlijk maar zachtjes aan. De uitzichten zijn wederom prachtig. We klimmen verder maar zitten al snel weer in de wolken. De klim naar de Mirador doen we dan ook niet meer, want het pad is niet al te duidelijk en je ziet geen steek. We dalen terug af via dezelfde weg want de route is vrij lang… Onderweg picknicken we nog met pistolets met banaan. Terug in het hostal nemen we een douche en maken gebruik van de game room om te poolen -ik ben duidelijk niet de winnaar- pingpongen, kaarten of simpelweg warm zitten bij de kachel tot het etenstijd is. Het avondeten is lekker, vlees met een tortillachip en ananas als dessert. We gaan vroeg slapen want we hebben schrik van de koude.
26 september 2014: Chugchilan-Baños
Ontbijt om 7u30, super uitgebreid! Yoghurt, fruit, muesli, eitjes, brood, jam en nog een pannenkoek erboven op! Dat moeten we even laten rusten voor we op wandel vertrekken. Met de Zwitserse praten we nog over hun reisplannen. Daarna gaan we wandelen naar de Canyon. Het pad is muy facil, direct na het kerkhof, maar na een hele tijd naar beneden te gaan, vrezen we dat we verkeerd zitten omdat we al lager dan het plateau zitten en José had gezegd Subimos, bajamos, subimos, bajamos, subimos en wij hebben alleen nog maar gedaald.. 
We keren terug op onze stappen, bekijken de omgeving nog eens goed en besluiten dat we toch terug helemaal naar beneden moeten en daarna terug omhoog. Gelukkig is de omgeving prachtig! Eénmaal terug op het plateau kan je naar de rand van de Canyon wandelen waar je een prachtig uitzicht hebt. We wandelen ook naar de andere kant waar we de echte Mirador weer niet terugvinden volgens mij. We moeten nog even naar beneden en nemen dan een vaag paadje steil bergop in de hoop dat dit het juiste paadjes is. Iets voor 12 horen we een bus toeteren… Raar want de enigste bus was om 2u en die van ons om half 3. Zouden we het dan verkeerd verstaan hebben en zou het doce y media geweest zijn in plaats van dos y media? Voor de zekerheid zorgen we dat we om half één terug boven zijn. En ja hoor, de bus staat al te wachten op het dorpsplein. Gelukkig is het dorp niet zo groot zodat we snel onze bagage kunnen halen en op de bus kunnen springen. In het dorp maakt iedereen zich klaar voor het feest van vanavond! De slingers worden opgehangen, er worden kaartjes verkocht, de twee varkens zijn al geslacht, het hout voor het kampvuur wordt klaargemaakt en de koe wordt ter plaatse op straat geslacht. De bus brengt ons door een mooi landschap naar Latacunga. Onderweg koop ik nog een zakje chips, helaas per ongeluk met limoensmaak, maar het zal toch nog beter smaken dan de ingewanden die ze op de barbecue verkopen.. In Latacunga stappen we over op de bus naar Baños via Ambato. In Ambato moeten we helaas van busstation wisselen met de taxi. In de verte zien we de vulkaan Tungurahua die de laatste jaren terug actief is geworden. overal staan er dus evacuatiebordjes. Het is donker eer we uiteindelijk in Baños arriveren, het is een gezellig toeristisch stadje. Het hostal dat we in gedachten hadden doet niet open, dus we nemen hostal Eden een beetje verder, dat trouwens in mijn verjaardagsstraat ligt.. In een lokaal restaurantje eten we twee merienda’s, lekker op de kippepoten in de soep na.
27 september 2014: Baños.
Als we opstaan zien we pas hoe mooi Baños gelegen is, tussen de groene bergen! Van de vulkaan helaas geen zicht. Ons ontbijt is een misser, we antwoorden ja als ze vragen of we een desayuno completo willen en dat blijkt helaas kip met rijst te zijn- en gelukkig ook brood-. Na het ontbijt bezoeken we enkele touroperators voor de jungle. Slechts weinig operators gaan naar Yasuni -het dichtsbij- en praktisch allemaal blijven ze 3 dagen op de zelfde locatie.. We besluiten om vanuit Quito dan maar te gaan op het einde van de reis want om hier iemand voor Yasuni te vinden zal ook niet direct gebeuren.. In één van de operators laten we ons overhalen voor een raftingtrip die binnen tien minuutjes vertrekt. We haasten ons naar ons hotel voor ons badpak. Eerst rijden we met de taxi naar de touroperator zijn huis vanwaar we met de minibus met een Ecuadoriaanse familie naar de raftingplaats rijden. Eens daar aangekomen moeten we oefenen in de boot aan land, maar dan ziet de moeder van de familie het ineens allemaal niet meer zitten… Ze heeft schrik gekregen. Een moeilijke situatie, maar helaas pakken we de boel weer in en rijden we verder naar een rustigere plek. Wij hebben schrik dat het nu maar een beetje dobberen zal zijn, maar dat valt nog wel best mee. Helemaal in het begin lijkt het al alsof we in volle vaart tegen een reuzerots gaan botsen! Onze gids duwt ons ook nog eens uit de boot. Dat durft hij toch niet met die Ecuadorianen… Terug in de boot raken is veel moeilijker. Hopelijk is de rivier niet te vuil want ik heb wel wat water binnen… Helemaal op het einde, slaagt de familie er nog in, om er op 1 na allemaal uit de boot te vallen. Waren ze niet meer geconcentreerd omdat ze hun oma zagen die hun stond op te wachten? Het is in ieder geval paniek! De gids roept “rescue” en “adelante” maar wij weten niet wat eerst te doen. Bovendien is de man vrij zwaar en krijg ik hem niet in de boot gehoffen. De jongen heeft gelukkig zichzelf al op het land gered. Het meisje vindt het vooral erg dat haar roze schoenen in de rivier verdwenen zijn…Als uiteindelijk iedereen oké is, zijn we natuurlijk al wel veel verder dan waar we moesten aanmeren. Met alle moeite heffen we de boot over wal tot een locatie waar de auto ons kan komen halen. De gids had zijn dagje waarschijnlijk ook iets anders voorgesteld. De luch onderweg bestaat zoals gewoonlijk uit kip – of vlees of vis- met rijst. Terug in Baños horen we nog bij wat kantoortjes voor de jungle en drinken we een cocktail Vulcano die ze voor ons niet in brand moeten steken .We dineren gezellig in Café Hood, waarna we nog naar één van de badhuizen gaan. De thermische baden zouden goed voor de gezondheid zijn. Er is een warm, een héél warm en een ijskoud bad met zicht op de verlichte waterval. Druk is het er wel…
28 september 2014: Baños-Puyo
Na het ontbijt huren we twee fietsen en gaan op pad. We proberen eerst nog richting Casa de Arbol de berg op te fietsen maar al snel keren we om, want er is in de verste verte geen einde van de berg in zicht. De weg daalt eerst, en is mooi, er is wel wat verkeer, maar al snel begint het te regenen. Eerst schuilen we nog even, het wordt terug wat droger, maar dan begint het toch weer te regenen gaan we een theetje drinken bij één van de tarabita’s. De vallei ligt vol watervallen, tarabita’s, canopying. In Rio negro worden we tegengehouden door enkele jongens die onze pomp willen gebruiken om hun voetbal op te blazen… Ondertussen is de zondagse voetbalmatch aan de gang. We parkeren onze fietsen en wandelen naar de Mirador waar echter niet veel te zien is buiten een slipperig pad. De waterval lijkt ook ver te liggen. We dalen dan aan de overkant de artisanale pasage af, waar veel volk is. We dalen het pad een héél eind af zonder te weten wat ons te wachten staat, maar het is wel de moeite! 
Een reuzegrote waterval El pailon del Diabolo. Je kan er heel dichtbij komen, al moet je ook wel op handen en voeten door een grot kruipen om tot het einde te raken. Mooi! Eenmaal terug boven, lunchen we met een sandwich en een sapje uiteraard. We fietsen verder richting Puyo, nu is het ook af en toe flink bergop, we maken nog een sportieve ommetoer en worden nog twee keer bijna opgegeten door honden. 
Was ik blij dat het steil bergaf was, zodat de honden me net niet konden volgen… ondertussen verandert met de hoogte uiteraard ook de temperatuur. Puyo blijkt een grote stad te zijn en we hopen maar dat we terug raken met de fietsen. Met de eerste bus kunnen we niet meer mee want die blijkt volzet te zijn, maar een half uurtje later kunnen we toch mee als blijkt dat alle loketjes naar Baños gaan… De fietsen gaan gewoon de koffer in. Een fris doucheke en dan gezellig eten.
29 september 2014: Baños-Cuenca
Na het ontbijt wandelen we naar de bushalte. Er lijken eerst geen bussen te rijden, tot blijkt dat de interregionale bussen zich aan de andere kant van het busstation bevinden. We moeten tot Riobamba waar we moeten overstappen, helaas weer in een ander busstation maar de taxi kunnen we delen met een oudere Franse toerist. De weg naar Cuenca loopt helemaal door de Atlas en is héél mooi. Lunchen doen we met vers gebakken koekjes -die gelukkig niet droog zijn-. Het is 5u eenmaal we in Cuenca arriveren. We nemen de stadsbus naar het centrum. Het hotel van de Lonely Planet blijkt opgewaardeerd te zijn dus we wandelen het stad door naar een andere côté. We gaan hostal Monasterio binnen, maar het is chiquer dan we dachten. De dame doet nog 5 dollar per persoon af de prijs, dus nemen we het maar gewoon. Wat luxe kan eens geen kwaad. We verkennen de stad by night en aperitieven met een empanada. Daarna gaan we in één van zo’n super gezegellige ingerichte -not- restaurants een soep, jugo en hoofdschotel eten voor slechts 2 dollar. We willen nog een canelazo proberen, maar in de Cuaca en Canela staat die aan 10 dollar geprijsd dus kiezen we voor een theetje en een chocomelk. De bedden slapen heerlijk zacht, zoals al diegene hiervoor ook al deden.
30 september 2014: Ingapirca
Vandaag brengen we een bezoekje aan Ingapirca, een incasite met de bus van negen uur. De busrit kennen we al maar blijft heel mooi. Ingapirca blijkt kleiner dan ik dacht en er staat niet zoveel meer overeind maar onze verplichte gids maakt er gelukkig toch nog een boeiend verhaal van. De zonnewijzer, de maanwijzer.. In de rotsen valt ook nog een natuurlijk Incagezicht te zien. 
En gelukkig kunnen we hier ook eindelijk de Canelazo (likeur op basis van rietsuiker met warm water en kaneel) proeven en die blijkt heerlijk te zijn. We kunnen dus gemakkelijk met de bus van half 2 terug. We verkennen Cuenca nog verder, oa langs de rivier en drinken nog een sapje op de markt. ‘s Avonds gaan we Columbiaans eten, maar de tortilla’s zijn wat droog. 1 oktober 2014: Cajas We staan vroeg op, want we willen in het nationaal park Cajas gaan wandelen en het beste weer is meestal in de voormiddag. De bus zou van een ander busstation vertrekken verder weg maar onze taxichauffeur zegt dat er niet echt een terminal is en dropt ons ergens langs de kant van de weg. Ontbijt is er niet echt, maar gelukkig wel toevallig een bakker en in de shop aan het tankstation kunnen we voor kaas en yoghurt terecht. Het drankenkraampje verkoopt ondertussen slijmerige en geneeskrachtige drankjes. Er passeren heel veel bussen, maar geen één die naar Cajas blijkt te rijden. Een half uurtje later komt er dan toch eentje tevoorschijn. Helaas is het zachtjes aan het regenen. Dat doet het nog steeds als we in Cajas arriveren. We vragen informatie aan het loketje maar ze zijn niet zo vriendelijk, gewoon waarschijnlijk omdat ze het koud hebben, want dat is het er ook. 
Omdat het weer er zo slecht uitziet kiezen we niet voor de langste route, maar voor nr 1, de roze route. We hebben onze twee truien en onze jas aan, maar hadden best nog een extra laag kunnen gebruiken. De omgeving maakt echter alles goed. Het is er prachtig! Jammer dat de schoonheid niet op foto’s te zien is, want er is geen streepje zon. Het pad gaat lichtjes op en neer en door een Polylepis bos. Helaas is het te koud om te picknicken aan één van de vele meertjes. We wachten op opklaringen maar die komen niet echt te tevoorschijn. 
Bij aankomst eten we in de cafetaria dan maar een lekker warm soepje en een canelazo. In de kou moeten we op een bus terugwaarts wachten. Gelukkig is er een wel een bushokje dat de regen en de wind tempert. De eerste bus rijdt ons dan ook nog eens voorbij. Gelukkig komt er niet veel later nog een bus opdagen want ondertussen is iedereen verkleumd. Op de markt in Cuenca drinken we nog een appelsapje en Leen proeft eens van de humitas, maïs met kaas. Het duurt lang eer we terug opgewarmd zijn. Dineren doen we dan ook in huis in de pizzeria onder ons.
2 oktober 2014: Cuenca-Vilcabamba
We zijn weer vroeg weg voor de busrit naar Lojas die 5u zal duren. In het busstation kopen we koeken en tamales (bladeren gevuld met maïsgriesmeel) als ontbijt. De busrit naar Lojas is wederom heel mooi, door de Andes, met groene glooiende heuvels deze keer. In Lojas stappen we over op de bus naar Vilcabamba. Het dorp is heel mooi gelegen tussen de bergen, maar ademt een rare sfeer uit met al die geïmmigreerde Amerikanen. We droppen onze bagage bij Jardin Escondido en gaan iets lichts eten. Het ritme gaat hier precies was trager…Het duurt zeker 20 minuten voor we ons drankje krijgen. Daarna willen we naar de Hierro del Agua – een bron- wandelen maar we belanden al snel voor een gesloten poort. 
3 oktober 2014: Vilcabamba
Vandaag staat wandeling D, de blauwe van Izhcayluma op het programma. Eerst klimt de wandeling langs een zandweg omhoog. De vergezichten zijn al prima, maar het wordt pas echt goed als we de weg oversteken en op een voetpad de bergen ingaan. Het pad loopt via de kam, wat best wel eng is. 
Je waait er bijna van af… Maar ondertussen zijn de uitzichten nog beter geworden. Jammer dat dit ook weer niet pakt op foto… De afdaling is echter veel moeilijker. Soms dalen we op handen en voeten af tot in de rivierbedding waar de paardjes grazen. Daar eten we onze lekkere Franse pain au chocolat op. In de bedding moeten we verschillende keren onder een prikkeldraad kruipen. We pauzeren nog om de vogeltjes te bestuderen, maar ze laten zich moeilijk zien. We drinken nog een vers sapje op het plein en halen onze bagage op om terug via Lojas de nachtbus naar de kust te nemen. Helaas rijdt er geen bus om 20u -of is ze bezet- dus moeten we wachten tot 22u. Eerst nog lekker merienda kip met rijst eten en dan is het wachten geblazen en reisverslag schrijven maar al bij al gaat de tijd wel redelijk voorbij, ook al wordt het frisjes… In de bus daarentegen wordt het alleen maar warmer en warmer. Het is zweten geblazen en ze rijdt er ook nogal vandoor. Ook daar gaat de tijd snel voorbij en voor we het weten staan we in Guayaquil.
4 oktober 2014: Puerto Lopez
Het duurt nog wel even voor de loketjes van de bagage open zijn, dus we reizen gewoon verder naar Puerto Lopez na een yoghurtontbijtje. In Puerto Lopez wandelen we vanuit de busterminal naar het centrum maar het blijkt verder te zijn dan gedacht. We droppen onze bagage in Hostal Monte Libano en gaan dan lunchen met fruitsla en ceviche. Vervolgens nemen we de bus naar Los Frailes, een onderdeel van het Nationaal park Machalilla. 
We verfrissen ons en gaan op het strand een cocktail drinken als aperitief. Ook Puerto Lopez voelt weer vreemd aan. Heel het strand is volgebouwd met gezellige barretjes maar er is geen kat te zien. We eten lekkere visjes.
5 oktober 2014: Isla de la Plata
We ontbijten met Marino Romantico met de beste croissants van heel de reis. Dan is het tijd voor onze walvistocht. We passeren eerst nog langs de vismarkt waar ze juist een haai van 80 kg binnenhalen en een supergrote rog. Het is het einde van het walvisseizoen dus we verwachten er niet te veel van, maar we zijn dan ook superblij als we de bultrugwalvissen zien. 
Ze komen af en toe boven en verdwijnen dan weer in de diepe zee. Als ze spuiten zie je waar ze zitten. Een foto trekken is zeer moeilijk want je hebt beide handen nodig om je vast te houden, zo hard wiebelt het bootje op de open zee. Een Ecuadoriaanse dame is dan ook al zeeziek. Helaas blijven we niet superlang hangen bij de walvissen en varen we verder naar Isla de la Plata. Daar maken we een wandeling met vele blauwvoetjanvangenten en fregatvogels. Nog enkele van de fregatvogels hebben een rode keelzak. 
6 oktober 2014: Puerto Lopez- Bahia
We ontbijten aan het strand met lekkere tostadas. Vervolgens nemen we de tuktuk naar het busstation. Eerst de bus naar Manta over de kustlijn. Daar moeten we overstappen richting Rocafuerte waar we nog eens moeten overstappen. Onderweg varieert het landschap nogal. Droge tropische bossen, afgewisseld met groene laagvlaktes. Er valt dus altijd van alles te zien! Onze reisgids zegt dat dat centrum 400 m van Bahia is, maar dat blijkt 4 km te zijn… Snikheet is het in de zon. Ons hostal is weer verhuisd, dus we komen bij hostal Mi descanso de Bahia terecht. De kamer is meer dan prima, maar de dame lijkt wat onvriendelijk. We gaan eerst uiteten want het is ondertussen al 15u. Daarna is het zwemtijd in de rivier. 
Er zit veel stroming op en natuurlijk is de zon alweer verdwenen. We verkennen het schiereiland verder langs de kust. Er staan mega hotels maar het stadje lijkt wel verlaten. De touroperator en de toeristische dienst lijken ook wel verdwenen. Daar gaat ons plan om de de mangroves te verkennen… Avondeten doen we terug op de dijk met een tostada bij een vriendelijk meneertje waar we ook nog een ijsje eten .
7 oktober 2014: Bahia de Caraquez
We checken eerst nog een bordje van fietsenverhuur maar dat blijkt ook al verleden tijd. We maken een ochtendwandeling op het strand en ontbijten op de pier waar we besluiten om de overzetboot naar de overkant te nemen. We gaan maar wat willekeurig op wandel via het strand, maar het water is aan het opkomen dus we moeten ergens terug naar bovenkruipen. Plots zien we in een stukje tropisch bos een megareptiel wegvluchten. Helaas is het zo snel weg dat we niet kunnen ontdekkken wat voor iets het werkelijk is. We dalen terug af naar de zee, waar we een landtong hebben gezien en vissers die hun bootjes aan het uitladen zijn. 
Het krioelt er weer van de fregatvogels en ook enkele boobies zijn van de partij. We wandelen verder de kust af en zwemmen helemaal alleen in de zee of we spelen toch wat in het water want we durven niet al te diep met de sterke stroming. Op het strand verdwijnen alle krabben in holletje als ze ons zien aankomen. We kunnen niet meer terug – door het hoogwater zijn we afgesloten- dus wandelen we verder het strand af. Het ligt hier vol mooie skeletten van zee-egels die we meenemen als souvenir. Het is nog een eind wandelen als we uiteindelijk een uitweg van het strand vinden. 
We moeten door de tuin van een spookhuis, dat toch niet helemaal verlaten blijkt als we even later een fietser tegenkomen. Terug in San Vicento, wachten we nog op de overzetboot maar die blijkt niet meer te varen. Dan zwemmen we alvast maar aan deze kant van de rivier. Er zijn ook douches maar die zijn door enkele mannen bezet en ik krijg een tuinslang en een lavabo aangeboden maar dat is toch niet zo handig..Met de bus rijden we terug de brug over. We gaan nog heerlijke visje eten op de pier waarna we onze bagage terug ophalen die we dankzij de lieve man toch in het hotel mochten achterlaten. In het busstation proberen we het ons wat gemakkelijk te maken en ons wat deftig te maken van een stranddag voor een nacht op de bus. Enkele Ecuadorianen kijken nogal naar onze souvenirs dus we doneren onze lelijkste exemplaren van de zee-egels.
8 oktober 2014: Quito -Lago Agrio
Het is weeral vroeg als we in Quito arriveren. Het ontbijt is al open maar het is nog tot 6u30 wachten om onze bagage achter te laten. We nemen de bus richting centrum. In de nieuwe wijk Mariscal gaan we op zoek naar een touroperator, maar het is nog wat vroeg dus drinken we eerst nog lekkere koffie en een sapje terwijl we het thuisfront laten weten dat alles nog oké is. In de eerste touroperator hebben ze geen tour die morgen vertrekt, maar de tweede ziet er wel oké uit. We checken de bus en halen nog geld af en boeken dan onze tour. Daarna gaan we terug richting Quitumbe waar we ons moeten haasten om de bus naar Coca te nemen zodat we niet 2x na elkaar de nachtbus moeten nemen. Het uitzicht onderweg – toch eens we uit Quito zijn, want dat duurt wel even- is weeral prachtig doorheen een nationaal park. 
Het is wel een lange rit van 8 uur rijden. In Lago Agrio aangekomen is het natuurlijk al donker, dus nemen we een taxi naar het hotel. Het klimaat is er overduidelijk anders. We smelten ons te pletter en de zon is al lang onder. We eten gewoon pizza over de deur bij onze afspraakplaats en zijn heel blij met de ventilator op onze kamer.
9 oktober 2014: Cuyabeno
Afspraak om 9u aan hotel D’Mario. Het restaurant zit bomvol met de toeristen. We ontbijten er dan ook maar. Om 9u arriveert er een bus, maar gelukkig moet maar de helft van het volk mee. Het is wat onduidelijk wie er allemaal mee moet maar tegen 9u30 zijn we dan toch vertrokken. Het is eerst twee uur rijden met de bus tot de ingang van het reservaat. Daar stappen we over in één boot. Onze bagage gaat in de de andere boot mee. We varen gedurende twee uur de rivier stroomafwaarts af richting Lodge Guacamayo en zien onderweg al verschillende jungledieren. 
Een reuzenanaconda -die maar drie keer per jaar moet eten-, een baby anaconda, doodskopaapjes die de rivier overspringen, wolapen en een tweevingerige luiaard. Deze laatste lijkt echter maar wat op een harige bol die bewegingsloos in de bomen hangt. We leren dat de jongen van de Hoatzin, klauwtjes hebben op hun vleugels en er wat prehistorisch uitzien. Als we bij de lodge arriveren wordt er lekkere lunch geserveerd. Het is twee uur siesta waartijdens wij de vogelkijktoren verkennen en de mooie vlinders proberen op foto vast te leggen. Om half vijf vertrekken we weer met de boot richting Laguna Grande voor de mooie zonsondergang, waarna we een wandeling in het donker gaan maken. De jungle komt tot leven! 
Reuzenspinnen, reuzekrekels, boomkikkers, schorpioenen die licht geven met de speciale lamp. One gids weet ze allemaal te vinden! De helikopterjuffer (filmpje) en de vleesetende paddenstoel vinden we wel super. Als we terug in de lodge arriveren blijkt duidelijk dat we in de jungle zitten… Er zit namelijk een boa boven het toilet, een tarantula in de bar en in de douche -gelukkig niet de onze- een kikker. De kamers zijn namelijk nogal open -zonder vensters- maar gelukkig hangt er wel een muskietennet rond ons bed om alle ongedierte buiten te houden. Na het lekker eten gaan we vroeg slapen in de junglegeluiden.
10 oktober 2014: Cuyabeno
We zijn vroeg op dus nemen we alvast een kijkje op de vogelkijktoren. Na het ontbijt vertrekken we naar het meer om er op klaarlichte dag een wandeling te maken. Even duikt er al een zoetwaterdolfijn boven. Onderweg springen de Amazoneschildpadden die liggen te zonnen in het water. De wandeling biedt weer heel wat interessants, een nest van een wesp in de vorm van een ster, mieren waarvan de beet zoveel pijn doet als een kogelwond, een gekke rode spin die zelfs onze gids nog nooit heeft gezien, een gecamoufleerd padje en een kikker die wel 50 mensen kan doden met zijn gif en heel wat diverse planten en boomsoorten.
Ook nog een “vine snake” die vliegensvlug wegsnelt voor ons. Eén van de bomen leeft in symbiose met de lemon ant waardoor er onder de boom door de zuren niets groeit er en minder concurrentie optreedt . Na de lunch en de korte siësta varen we opnieuw terug naar het meer. We zien een andere luiaard -de drievingerige die want meer wit in zijn haar heeft- en zien nu typische avondvogels als de Schuitbekreiger en de rare Potoo (reuzennachtzwaluw) die zelfs een jong heeft. Ook vleermuisjes zijn van de partij, op de schors van de boom zijn ze helemaal gecamoufleerd. Ondertussen regent het, maar het is onze avond om te zwemmen dus we springen toch vanuit onze boot het water in! Terug in de boot raken is moeilijker…Daarna volgt nog een rondje kaaimanspotten, maar de blinkende oogjes duiken telkens weer onder water als we naderen… We zien nog wel een mooi boomslangetje. Op de terugweg schitteren de vuurvliegjes net als in kerstlichtjes in de bomen!
11 oktober 2014: Cuyabeno
We starten deze dag om 6u30 op de uitkijktoren met de telescoop en de gids wat de vogels een stuk beter in beeld brengt. Met wat geduld tonen ook de macaws , de parrots en de toekan zich, naast heel wat ander schoons. Voor de rest van de dag staat er een bezoek aan de gemeenschap en de sjamaan gepland. Uiteraard met de boot, want er zijn geen andere transportmogelijkheden in de jungle. Onderweg zien we het kleinste aapje uit de wereld, het pygmee-aapje is slechts 12 cm groot.
Ook de uilaap (een nocturne soort) komt piepen uit zijn nest. De toekan duikt weer op en ook de grootste ijsvogel (Ringed kingfisher) vliegt ons lustig voorbij. In de gemeenschap leren we hoe de koffie, cacao en katoenplant eruitziet en hoe yuca eruitziet. Namelijk helemaal niet zoals de plant die wij in de huiskamer yuca noemen. Dit alles gaat gepaard met de nodige spechten, toekans en papegaaien. Van de yucawortels die we geoogst hebben, maakt een lokale vrouw bloem en wat later ook brood zonder verdere bestanddelen. Het smaakt in ieder geval beter dan de pan de yuca die we al geproefd hebben. In de namiddag bezoeken we de sjamaan maar dat stelt niet zoveel voor. Eén deelnemer laat zich echter behandelen, hij wordt gemept met een plant onder tonen van gezang, maar achteraf staat zijn rug vol rode bubbels. Het zou goed zijn voor de bloedsdoorstroming. De sjamaan zal vast en zeker heel wat weten, want je moet er tien jaar voor studeren, maar gelukkig kon zijn vrouw met een infarct toch ook in het ziekenhuis terecht.’s Avonds gaan we terug naar het meer. Wij passen deze keer voor de zwempartij en doen een tweede poging om kaaimannen te spotten. Dat lukt iets beter dan gisteren!
12 oktober 2014: Cuyabeno
We mogen weer vroeg mee met een boottochtje. Deze keer zien we 3 roze zoetwaterdolfijnen mooi heen en weer zwemmen. Omdat het water laag staat, zakken de meeste dieren echter stroomafwaarts af naar de grotere rivieren. Het verschil met de echte dolfijn is dat deze kiezen hebben – en ook noten eten- en hun hoofd ook links en rechts kunnen bewegen om tussen de bomen te manoeuvreren. Enkelen willen hem wel vasthouden, dat zou niet gevaarlijk zijn, ze sparen hun gif voor wanneer het echt nodig is, want het vergt heel wat energie om gif te produceren. Na het ontbijt mogen we met de bagageboot terug richting civilization nadat we eerst nog iemand hebben opgepikt. Onderweg zien we nog verschillende dieren zoals een luiaard en apen. Aan de brug moeten we deze keer de minibus in die ons aan de terminal dropt. We laten onze bagage achter in de terminal en verkennen het stadje. Er is weinig speciaals te zien… Een miniparkje naast de kerk en een lokaal shoppingcenter. We eten dus maar iets en relaxen in het park tot het terug etenstijd is. Dineren doen we gezellig op de stoep, het nadeel is dat niet zo lang duurt… We moeten dus nog wel wat tijd doorbrengen in het busstation voor onze nachtbus. Gelukkig is er altijd wel iemand die een praatje wil maken of zelfs een facebookvriend wil worden zodat we voor we het weten al in de bus kunnen. Naast ons zit een jongeman die in de olie-industrie werkt die ons nog wat rare filmpjes laat zien. Het is een chique bus deze keer met benensteun, maar we kunnen er niet heel veel van genieten want zowel om 12u als om 2u moeten we de bus uit voor paspoortcontrole en om 5u zijn we alweer in Quitumbe, Quito gearriveerd.
14 oktober 2014: Quito
We wachten nog even in het busstation omdat de hostals anders toch nog niet open zouden zijn en nemen dan de bus naar Mariscal naar hostal el Centro del Mundo . We krijgen een privékamer toegewezen maar moeten daarvoor wel door een dormitorio waar iedereen nog ligt te slapen. Raar…. We gaan lekker ontbijten bij el Cafecito waarna we naar de teléferique wandelen.
Die brengt je nog 1000 meter hoger waar je een prachtig zicht hebt op Quito, en direct ook terug in het groen zit. We profiteren er van het zonnetje dat nog een beetje schijnt en doen er een kleine siësta. We wandelen beetje bij beetje omhoog tot aan de electriciteitspaal die op 4160m hoog ligt.
Vanaf zeeniveau is dat wel genoeg voor ons vandaag, als ziet het pad er wel mooi uit! We dalen rustig terug af en halen onze propere was op – en krijgen er een onderbroek extra bij- Ondertussen voel ik mij niet zo goed dus kan ik helaas niet meegenieten van ons laatste avondmaal met hartige pannenkoeken bij Crêpes de Paris. We kruipen vroeg in ons bed, nochtans slapen we midden in het centrum van de uitgangsbuurt.
15 oktober 2014: Quito-Brussel
We hebben juist nog wat tijd voor souvenirshopping voor we terug naar België moeten. Het is echter nog te vroeg, de artisanale markt is nog niet open dus we doen onze ochtendgymnastiek in de speeltuin van het park. Ondertussen passeert de fanfare van de brandweer nog. Eén handtas en 2 T-shirts later kunnen rond 11u vertrekken! We nemen de bus naar de luchthaven. Eerst de Ecovia naar Rio Coca en daar de speciale luchthavenbus. Het is wel druk op de weg dus het gaat niet zo snel vooruit… Om 15u 30 is onze vlucht pas, maar we moeten al préboarden als we in de luchthaven arriveren. We eten nog snel een Italiaanse hap.
Het is maar even vliegen tot Guayaquil maar de vlucht is nogal turbulent! Waarschijnlijk omdat je tussen de bergen moet opstijgen. In Guayaquil valt niet zoveel te beleven.. Wat in de boekhandel in de fotoboeken kijken, nog eens gaan eten en dan blijkt dat ze onze naam al drie keer hebben omgeroepen. Als je niet aandachtig luistert, valt het dus helemaal niet op omdat ze je naam helemaal anders uitspreken. We laten ons ticket aan de gate zien, maar moeten dan toch gewoon weer gaan zitten. Raar.. In de vlucht doen we vele dutjes na het diner en voor je het weet is er terug ontbijt.
16 oktober 2014:Brussel
In Madrid is er niet zoveel overstaptijd, maar we kunnen nog rustig naar het toilet voor we op onze laatste vlucht stappen. Gelukkig kunnen we nog een dutje doen want er is geen entertainment aan boord. Veilig komen we in het thuisland aan na weer een geslaagde reis!