Kirgizië

1 juli 2017: Brussel-Almaty

Om 11u hebben we op de luchthaven afgesproken. Hoewel er al wel veel volk aan ons loket staat is het nog niet open. Er wordt nog wat gegoocheld met de magnetische afsluiting, prima maar verder verloopt het inchecken vlot. Door de veiligheidscontrole kruipt er nog wel even een snuffelaar in Leen haar kleine rugzak, geen idee wat die juist doet. Ook het boarden gaat vlotjes. Enige nadeel bij Ukraine Airlines is dat er geen entertainment is en alleen gratis water om te drinken. Toch verloopt de vlucht goed, ik doe al een dutje. In Kiev moeten we overstappen, maar we hebben eerst nog een nieuwe boardingpass nodig. In het volgende vliegtuig krijgen we gelukkig wel avondeten en ontbijt.

2 juli 2017: Almaty

We landen om 5u, wat voor ons prima is, zo kunnen we de bus nemen naar het centrum. We stappen uit aan grote weg, waar we met een voetgangerstunnel onder moeten en zoeken ons daar een weg naar ons hotel Turkestan. Gelukkig is het al open zo vroeg op de morgen! We hebben een mooi zicht op de besneeuwde bergen vanuit ons balkonnetje.
Untitled
We gaan al even het centrum in, bezoeken de Green bazar waar de rolverdeling duidelijk is. De mannen verkopen het vlees en de nootjes, de vrouwen al de rest. We wandelen verder langs de kathedraal waar er een viering aan de gang is.Onze gekochte kersjes verorberen we aan het plein aan de kathedraal. Vervolgens gaan we ontbijten op de markt, ‘lekker’ Kazaaks, soep met brood en veel vet vlees, maar gelukkig ook thee. De straten in Almaty zijn groen en rustig. We gaan op zoek naar het kantoortje waar je treintickets kan kopen, wat we enkel vinden door het enkele keren te vragen.. Het is eerst onduidelijk maar gelukkig is er toch nog een plaatsje in de trein van morgenavond naar Uzbekistan.
Untitled
Nu alles geregeld is, gaan we toch maar eerst een echt dutje doen. In de namiddag wandelen we door de stad naar de kabelbaan die ons naar Kok Tobe brengt. Op een zondagnamiddag zijn er veel Kazakse gezinnetjes aanwezig. Je hebt er een mooi uitzicht op de stad en de bergen en het is er een beetje een pretpark met veel attracties en een minizoo. We bekijken hoe de Kazakken hun tijd doorbrengen, en genieten van een drankje. We nemen zelfs de rodelbaan met Leen aan de remmen. Echte toerist als we zijn, nemen we ook gewoon naar beneden terug de kabelbaan en wandelen nog richting één of ander plein waar ik een mojito-ijsje eet. Het is even zoeken hoe we aan de overkant raken van de weg, omdat we het begin van de tunnel niet direct vinden. We dineren bij een lekkere Italiaan Del Papa, pasta en een slaatje met verse limonade.
Untitled

3 juli 2017: Kok Zhailau

Na het ontbijt met gelukkig brood en fruit en yoghurt, laten we onze grote rugzakken achter en nemen bus 63 naar het presidentieel paleis waar we overstappen op bus 28. Die brengt ons tot aan het powerstation GES2 vanwaaruit wij beginnen te wandelen. Het is eerst bergop, nog over een makadam en vrij warm. Na een tijdje wordt het gelukkig onverhard en mooier. Aan de rivier slagen we een klein paadje in maar komen helaas toch terug op de hoofdweg uit. Aan Kok Zhailau is het wel heel mooi, maar helaas amper schaduw om te zitten. Onze lunchpasteitjes zijn ook maar wat droog… Het krioelt er van de bloemen en de vlinders en één keer zien we zelfs een slang.
Untitled
De afdaling naar Medeo is wel gevarieerder al is het wel steiler. Dorstig vul ik mijn waterfles aan een bronnetje aan de bushalte. Er komen mensen hele bidons vullen dus het zal wel van goede waterkwaliteit zijn. De bus terug naar het stad zit wel proppensvol. We wandelen richting ons hotel en stoppen onderweg om lekker champignons met look, gevulde aubergine en een slaatje en omelet bij de Georgiër te eten, alweer met lekker vers appelsap ofzo. We halen onze rugzakken op en wandelen verder naar het station. Alle stations hier zijn nogal gigantisch. Je moet er overal door de metaaldetector en je kan er waarschijnlijk niet binnen zonder ticketje. Om 22u vertrekt onze trein, het blijkt een luxe coupé met airco, bedden, lakens te zijn en een Oezbeeks/kazaks gezin met twee kinderen. We maken dus maar direct onze bedden op en kruipen op ons bedje. Gelukkig is er ook een zijsteun te plaatsen, zo hebben we een paar uur later door, zodat we veilig kunnen slapen.

4 juli 2017: Tashkent

We slapen redelijk goed in de trein. Alleen moeten we wel heel de rit in ons bedje blijven liggen, want ze hebben beneden alle plaats nodig met de kinderen. Tegen de middag arriveren we aan de grens. We mogen mooi in de trein blijven zitten, alleen komen ze onze paspoorten halen. Twee keer zelfs, een keertje om uit Kazachstan te raken, en één keer om Uzbekistan in te mogen. We halen ons beste Russisch boven om ons immigratieformulier in te vullen, en moeten onze ‘pharmacy’ laten controleren. Er komt ook iemand langs om geld te wisselen, maar we weten niet goed wat we daar van moeten denken, dus wisselen we niet te veel geld. Het is ondertussen al 15u als we in Tashkent arriveren maar gelukkig mogen we de klok een uurtje terugdraaien!
Untitled
We proberen eerst nog treinticketjes te kopen naar Samarkand maar we hebben geen geld, dus we gaan maar eerst met de metro naar onze gekozen guesthouse. Die ligt vlakbij de bazaar, en daar is het wel even zoeken om er terug uit te raken. We bezoeken in de vlugte de bazaar en wisselen geld op de zwarte markt en pakken dan de metro naar een ‘travel office’ om treinticketjes te kopen, maar dat kantoortje blijkt niet meer te bestaan. We nemen dus maar terug de metro naar het station. Een vriendelijke dame aan de infobalie helpt ons vlot verder, al moeten we toch nog aan het loketje aanschuiven om ons ticketje vervolgens aan te schaffen. We wandelen door de brede straten van Tashkent terug en eten shaslik en salade smak op een gezellig pleintje in een park. We passeren verschillende grootse monumenten. Het wordt ondertussen al wat later en we zijn maar juist voor het donker terug aan ons guesthouse, maar een ijsje kan er nog net vanaf.

5 juli 2017: Tashkent-Samarkand

Om 7u30 ontbijten we met een eitje want onze trein vertrekt om 9u. Opnieuw nemen we de nu voor ons al bekende metro. In de trein hebben we deze keer zitcoupeetjes voor 6 personen, maar de airco doet het eerst nog niet, dus iedereen zit maar te wapperen met alles wat er te wapperen valt. Uiteindelijk start de airco dan toch op, geen luxe, in zo’n weer met meer dan 40 graden. Eerst is het landschap maar saai en vlak maar later wordt het mooier als we tussen de heuvels rijden. De scharrelaars zitten veelvuldig op de elektriciteitsdraden. Iets na de middag arriveren we in Samarkand. Er rijdt een trammetje maar dat gaat niet tot het centrum dus wij nemen de bus 3 naar Registan. We zien direct de prachtige historische gebouwen maar we laten ze eerst nog een beetje links liggen en wandelen naar ons guesthouse Minora waar we gastelijk worden ontvangen met een schotel watermeloen die ons enorm smaakt met de warmte.
Untitled
We mogen er bovendien slapen in een kamer met twee verdiepen in een torentje! Onderweg naar Registan eten we eerst nog shaslick in een gezellige garage, meer moet dat voor ons niet zijn. Door omstandigheden is Registan nog maar een uurtje open, dus bezoeken we eerst een andere omgeving. De bewakers willen ons bij zonsopgang wel mee op de minaret nemen, maar daar bedanken we toch voor. We wandelen via het Ruhabad Mausoleum naar het Gur-emir Mausoleum waar Timur begraven ligt. Het is héél mooi, vol met goudwerk in de koepel. Via het Amir Temur monument wandelen we naar het park Navoi, maar daar valt niet zoveel te beleven. Binnendoor wandelen we terug naar het centrum naar de Bibi Khanum moskee en de bazaar. We bezoeken de moskee nog niet, maar gaan er naast wel lekkere manti en samosa eten. Ondertussen vliegen de gierzwaluwen boven de moskee. Via een andere route wandelen we terug huiswaarts.

6 juli 2017: Samarkand

We krijgen een heerlijk ontbijtje met eitjes, worstjes, koekjes en watermeloen. We bezoeken eerste de Joodse wijk maar daar valt niet zo superveel te beleven. Vervolgens bezoeken we de Bibi Khanum moskee, maar we mogen er enkel in één kleine hal binnen. We proberen nog in een travel centre treinticketjes te bemachtigen, maar in het toerismebureau is niemand aanwezig. In het travelcentre ook niemand die Engels spreekt maar ze geven me aan de telefoon wel de manager door die ons uitlegt waar er nog een echt treinloketje is want dat weet onze Lonely Planet nog niet . We bezoeken eerst nog het Registan met zijn mooie medressas. We testen er onze 360° graden camera uit, maar mogen helaas niet in het midden gaan staan, want daar staat een podium klaar.
Untitled
Vervolgens gaan we op zoek naar het treinloketje. Er vertrekt blijkbaar morgen geen trein naar Andijon. We hebben trouwens ook geen geld meer, dus wisselen we noodgedwongen in een bank ernaast. Een dag extra in Samarkand zien we niet zitten, dus we boeken gewoon een ticketje naar Tashkent en zien wel hoe ver we raken. We wandelen terug naar de markt om er op de zwarte markt geld te wisselen, dat is stukken voordeliger dan in de bank. We eten er nog gezellig shaslick, ook vegetarisch dit keer.
Untitled
Vervolgens gaan we via het kerkhof naar de Avenue des Mausoleums. We komen via de achterkant binnen blijkbaar, dus we betalen geen entreegeld. Het is wel supermooi. We proberen nog op zoek te gaan naar de restanten van Afrosiobob maar ze zijn aan de weg aan het werken en je mag er niet door, dus we geven het maar op om er te raken. We rusten nog wat aan de bazaar, gaan ons even verfrissen in ons guesthouse en gaan dan uit eten in Labi G’or op de tweede verdieping, maar je hebt er eigenlijk toch niet zo’n goed uitzicht op Registan. Dus gaan we nog maar een ijsje eten in het park zodat we Registan ook by night zien. We worden vergezeld door een koppel waarvan de mannelijke wederhelft zijn Engels wil oefenen en ons trakteert op 1 of 2 glaasjes cola. Met onze zaklamp zoeken we de weg in ons steegje naar onze guesthouse.
Untitled
7 juli 2017: Samarkand- Tashkent – Andijon

De trein rijdt pas om 10 uur dus we kunnen gewoon om 7u 30 ontbijten. We nemen opnieuw bus 3 naar het station, waar helaas weer een trein zonder airco op ons wacht. Het lijkt wel alsof de ventilatie door de wind uit het plafond komt, want elke keer we stoppen wordt het veel warmer. Eens in Tashkent gaan we eerst informeren of er nog een trein is, en ja hoor, om 17u rijdt er nog eentje. Hij komt dan wel laat aan, maar we gaan ervoor. We droppen onze bagage in het station en gaan dan uiteten. Zo komen we bij de Chinees terecht met noedels. Nog naar de winkel voor ons avondeten: brood, yoghurt en chocola en dan is het alweer zo goed als tijd om naar het station te gaan. Een enthousiaste man spreekt ons nog aan, maar gelukkig hebben we onze bagage als excuus om aan hem te ontsnappen. De trein laat een beetje op zich wachten. Deze keer weer een trein zonder airco, maar het lijkt als hij kapot is, want iedereen zweet zich te pletter en er gaat een doos zakdoekjes van de spoorwegen rond om je zweet af te kuisen. Leen heeft een serieus gesprek met een student die voor imam studeert. We passeren een mooi gelegen stuwmeer voor we de tunnel ingaan en het licht verplicht uitmoet en de gordijnen naar beneden moeten. Rare veiligheidsvoorschriften voor een tunnel. Het is al bijna 1u ‘s nachts als we in Andijon arriveren en we hebben geen hotel gereserveerd dus we hopen dat er nog eentje open is. Gelukkig is er vlakbij het station eentje open, maar wel een héél chique hotel Elita.

8 juli 2017: Osh
Untitled
Voor het ontbijt moeten we dus eerst nog geld zien te vinden, anders kunnen we ons hotel niet betalen. We wandelen naar een eerste bank maar die is niet open want het is zaterdag. Bij een tweede bank staat er wel een meneertje voor de deur waar we met onze visakaart binnen mogen. Zo mogen we dan toch nog van het uitgebreid ontbijt genieten. Na het ontbijt nemen we een taxi naar de grens met Kyrgyzstan. De chauffeur rijdt niet helemaal de kant uit die we verwachten, maar wel ongeveer in de goede richting, en hij doet telkens teken van het gebed, dus wij denken dat hij nog ergens moet gaan bidden ofzo. Blijkt dat hij ons op een afterweddingparty voor de vrouwen afzet. Wel een beetje raar, ook geen idee of hij familie van de bruid of bruidegom is. Er hangen wel héél veel kleren in de kamer die allemaal voor de bruiloft gedragen moeten worden. Een beetje onbeleefd misschien maar we aanvaarden geen eten of drinken uit schrik dat we er nooit meer weg zullen raken. Samen op de foto en dan mogen we vertrekken. Aan de grenspost staan er een heleboel mensen aan te schuiven, maar wij als westerling mogen gewoon door de poort stappen. Even is het moeilijk omdat ik op mijn binnenkomend immigratiedocument geen euro’s had vermeld en op mijn buitengaand wel. Als ik een nieuw papiertje invul zonder euro’s komt het wel goed .Dan is het nog even aanschuiven. Aan Kirgizische kant gaat het veel vlotter, één seconde later staan we binnen. We wisselen onze Uzbekische coms en nemen een taxi naar Osh. Het hotel dat we voor ogen hadden is maar iets raars als het al bestaat dus we wandelen terug naar hotel Alay, een very basic room.
Untitled
We gaan lunchen met een hamburger en slaatjes, gezellig buiten. Vervolgens bezoeken we de berg van Alaatoo, samen met het grotmuseum vooral interessant omdat het in een grot is. We klimmen verder de heuvel op en zo hebben we een goed uitzicht op Osh. We schuiven ook nog af de ‘vruchtbaarheidsglijbaan’. Eénmaal terug beneden brengen we een bezoekje aan het park met de vele kermisattracties en we gaan ook nog snel door de bazaar alvorens we shaslick gaan eten.

9 juli 2017: Arslanbob
We wandelen naar die locatie die bij ons als busstation staat aangeduid, maar blijkbaar is het verhuisd, dus nemen we een taxi naar het nieuwe busstation waar we een ontbijtje met deegkoeken kopen. Voor Arslanbob moeten we twee keer overstappen met de mashrutka, 1 keer in Jalal Albad en één keer in Bazar Korgun, maar alles verloopt supervlotjes. We moeten nergens echt wachten.
Untitled
In Arslanbob is de CBT dicht maar er wordt direct getelefoneerd en er komt een mannetje aan. We regelen een tweedaagse trektocht naar de Holy Rock en onze guesthouse no 3. Mohammed de zoon des huizes komt ons oppikken met de wagen want het is 2,5 km ver. We drinken eerst nog een theetje en we trekken dan op verkenning uit naar de waterval. Een stoet van kraampjes toont ons de weg naar de waterval waarin verschillende mensen verfrissing zoeken.
Untitled
We wandelen nog een beetje naar boven, tussen de befaamde walnootbomen en met een prachtig uitzicht op de bergen. Op de terugweg proberen we nog zo’n kurut yoghurt balletje maar we vinden het allebei walgelijk. Als avondeten krijgen we lekkere plov met een slaatje en bakken thee uiteraard.

10 juli 2017: Arslanbob

Na een ontbijt met pannenkoeken staan we om 9u klaar aan het CBT-office om Roma onze gids te ontmoeten. Een deel van onze bagage gaat met de ezel en onze kok Zya mee. We wandelen omhoog richting de grote waterval. We zien ze van ver en wandelen verder richting de lunchplaats waar onze kok bezig is om een lekker avondmaal met patatjes en kool te maken. Zalig! We wandelen verder een paar uur bergop zonder echt paadjes te volgen.
Untitled
De Holy Rock zie je al heel de tijd van ver staan. Tegen een uur of vijf zijn we boven met een mooi uitzicht. We zetten onze tenten op, maar het begint keihard te waaien ineens uit het niets. Met man en macht moeten we de tent tegenhouden zodat ze niet gaat vliegen. Gelukkig gaat de wind snel liggen, en verzetten we de tent naar een windluwer plaatsje. De kok heeft het wel moeilijker. Hij heeft al drie keer zijn vuur moeten verzetten om de thee gekookt te krijgen. Maar we krijgen weer een lekker avondmaal voorgeschoteld. Leen klimt nog met de gammele ladder op de Holy Rock en we genieten nog even van het avondzonnetje voor het frisser wordt.
Untitled
11 juli 2017:Arslanbob

Gelukkig schijnt de zon volop als we opstaan. Ontbijt met kaas, worst en thee uiteraard. We wandelen een hele tijd op gelijke hoogte met glooiende groene hellingen en besneeuwde toppen in de verte. Zalig! Daarna volgt de afdaling en dat is minder gemakkelijk.
Untitled
Ik val, gelukkig zonder veel erg. Blij zijn we als we beneden Zya met zijn ezel ontdekken. Die heeft een kortere weg genomen om de gevulde pepers voor te bereiden. Een streepje schaduw is wel moeilijk te vinden waar hij zijn keuken heeft geïnstalleerd. Daarna is het de rivier naar beneden volgen. Het laatste stukje mogen we achteraan in de jeep mee zodat we nog even op ons ezeltje moeten wachten terwijl Roma ons goed reisadvies geeft. We doen het ‘s avonds rustig aan. Een lekkere douche en lekker eten en dan ons bedje in.

12 juli 2017: Arslanbob- Bazar Korgun

We hadden geprobeerd om uit te leggen dat we geen ontbijt moesten hebben, omdat we vroeg zouden vertrekken, maar als we opstaan staan de ontbijttafel toch klaar, dus we ontbijten toch maar. We wandelen naar het centrum waar waarschijnlijk net een marshrutka is vertrokken, dus we zetten ons even op de bank en genieten van de drukte om ons heen. De verkopers van meloenen zijn al druk in de weer, een jongetje komt op zijn ezel aangelopen, en oudere man komt een praatje met ons doen… We moeten opnieuw overstappen in Bazaar Korgun, deze keer naar Tash Komur. Hier in het zuiden is er telkens een vlotte busverbinding. Tash Komur, is een oud mijnstadje, maar ligt er maar verlaten bij nu de mijn gesloten is. Volgens Roma moesten we hier de shared taxi nemen, dus dat doen we dan maar. Maar shared taxi, is bij ons meestal gewoon shared met ons tweetjes…(Achteraf blijkt er wel een bus te rijden) Een jonge chauffeur raast doorheen het mooie en diverse landschap.
Untitled
De rotsformaties zijn heel mooi om te zien, en ook rare vormen komen tevoorschijn. Het is nog wel een eindje rijden, en ook de asfalt stopt na een tijdje. De chauffeur zet ons af aan een soort toegangspoort, maar het lijkt alsof wij nog wel 2 km verder moeten, maar we worden door plaatselijke toeristen meegenomen tot het dorpje Artik. We proberen er de B&B te vinden die Roma ons had aangeraden, maar niemand die een teken van herkenning geeft als we de naam proberen uit te spreken. We keren dan maar op onze stappen terug naar het CBT hostel dat we zijn tegengekomen. We zijn maar net binnen, of de regen valt met bakken uit de lucht. Gelukkig klaart het ook op en gaan we het dorpje verkennen. We steken de rivier over en vinden ook één van de andere B&B’s die in onze reisgids staan aangegeven. We gaan een theetje drinken en krijgen er ook een slaatje en brood bij in één van de vakantiecafeetjes. Naast de rivier zijn verschillende etablissementen met yurts voor lokale vakantiegangers. We maken er een praatje met wat jongeren en een vrouw die wat Engels kunnen. ‘S Avonds eten we in ons guesthouse en hebben we gezelschap van Anna en haar dochter Anika uit Polen, die ons ‘s middags nog een lift wou geven.

13 juli 2017: Sary Chelek

Als we opstaan is het volledig bewolkt, dat belooft niet veel goeds…De havermoutpap smaakt nogal zoutig, maar dat is gelukkig snel opgelost met de typische abrikozenconfituur.
We worden al meegenomen met de auto nog voor we aan de toegangspoort van het natuurreservaat Sary Chelek zijn. Een Aziatische dame en gids nemen ons met veel plezier mee naar boven, 15 km bergop. Nog geen 3 minuten zijn we boven, of het begint al te regenen. We zien nog net een glimp van de bergen die het meer omringen voor het begint te stortregenen. We schuilen net zoals iedereen onder een boom of onder een afdakje. Als het iets minder regent wil de lokale bevolking wel allemaal met ons op de foto. We wagen het erop om toch te gaan wandelen.
Untitled
Het pad is echter vrij smal en begroeid met lang gras, dat nu doornat is, en na 5 minuten zijn wel dus ook al kletsnat… Af en toe mindert het een beetje met regenen, maar het stopt eigenlijk nooit, en af en toe regent het ook vrij hard. Ik schuif dan ook 2 keer languit op de grond, en hang dus helemaal vol met modder. Toch raken we tot aan het eerste meertje, dat verscholen ligt in de mist. Toch wandelen we nog een 14tal km. We denken dat de eerste auto ons nu wel mee naar beneden zal nemen, zo 2 kletsnatte vrouwen maar niets is minder waar. Het verkeer is beperkt en het duurt toch nog wel even eer een busje vol feestgangers ons mee neemt naar beneden. Een familie op uitstap, de zatte nonkel danst al rechtstaand in het busje. Dat verdient beneden toch een zakje chips en een koekje, veel meer valt er niet te kopen in het winkeltje. De rest van de namiddag brengen we rustig in onze kamer door, want het blijft nog de hele dag regenen. Ondertussen sijpelt heel het guesthouse stilletjes vol. Avondeten doen we met een Zwitsers koppel, hun gids en chauffeur.

14 juli 2017:

Om 6u vertrekt de bus naar Tosh Gomur dus we zijn er als de kippen bij. Gewoon aan de weg gaan staan is voldoende. Daar moeten we voor een keertje langer wachten, de meesten zeggen dat er geen bus is, maar ons geduld loont en er komt een bus naar Toktogul aan waar we opspringen, we zullen wel zien hoever we raken…Het uitzicht is wederom prachtig, door de kloof van de Naryn rivier. Onderweg is het wel file, er is een ongeval gebeurd en een tankwagen ligt dwars over de weg. We moeten uit het busje stappen, en alle auto’s kunnen nog net tussen het meer en de weg passeren. De vrachtwagens hebben pech, zij kunnen niet passeren, dat wordt lang wachten.
Untitled
Het Toktogulreservoir ligt er mooi bij. Het is nog vroeg in de namiddag als we in Toktogul arriveren dus we besluiten verder naar Kyzyl-oi te raken. Er is zeker geen openbaar vervoer ernaar toe, dus we proberen het met de taxi. Het is nog wel een eindje rijden 200 km, dus de chauffeurs kennen het niet, dus ze bellen iemand op die het wel weet, en zo komen we er wel. De Suusamyr vallei waar we door rijden is ook weer prachtig. Hoewel het de ‘highway’ is die erdoor loopt ligt de vallei vol met yurts, en overal kan je uiteraard ook weer kymys kopen. Echte dorpjes zijn er wel niet. Onze chauffeur stop dus ergens voor een drankje en een sigaret. We nemen een afslag van de highway en zitten direct op een onverharde weg waar de paarden in het midden van de weg staan. Onze chauffeur vraagt een paar keer hoever het nog is, want we zijn al lang aan het rijden, en het wordt al later. Rondt 5u komen we uiteindelijk in Kyzyl-oi aan, en het ligt echt heel mooi.
Untitled
Kyzyl-oi betekent letterlijk ‘red bowl’ en het dorpje ligt in de vallei tussen rode bergen. We slapen bij de CBT en verkennen dan direct het dorpje nog voor het avondeten. We dineren samen met 2 Zwitserse fietsers. De CBT-man is niet thuis, dus we kunnen nog niets regelen voor morgen, maar dat zou morgenvroeg wel in orde komen.

15 juli:Kyzyl-oi

Na het ontbijt is de CBT-man er, en regelen we een paardrijtocht. Blijkbaar zijn er nog paardspelen in het dorp, dus we zullen maar om 11u vertrekken met het paard. Vandaag schijnt de zon, dus het is nog dubbel zo mooi in het dorpje. We wandelen naar de paardspelen ook Kok boru genoemd in Kirgizië, maar daar is nog niets te zien. Plots komt er een hele groep mannen op een paard aangereden en begint het schouwspel. Het is onduidelijk of ze elke zaterdag een game spelen, of alleen omdat er toeristen in de buurt zijn. Naast ons is er nog één minibusje met toeristen.
Untitled
De mannen worden in ploegen verdeeld, en ze moeten een dood schaap van de grond halen en proberen in de goal te werpen. Het gaat er wel ruw aan toe, en af en toe valt er zelfs iemand van zijn paard…Maar heel boeiend om te zien! We wandelen terug naar onze guesthouse waar onze paarden al klaar staan. Onze gids is blijkbaar een soort dorpsoverste want ook de scheidsrechter van de paardenmatch. Onze paarden hebben blijkbaar ook juist de match gespeeld, maar gelukkig zijn ze nu erg rustig. Toch hoog zo’n paard, ik raak er maar net op… We stoppen nog even langs het winkeltje om water te kopen om mee te nemen en zijn dan echt op weg. We zijn direct uit het dorp en de vallei is echt prachtig, vol bloemen en groene heuvels en besneeuwde bergtoppen. De paarden zijn ook erg rustig, al willen ze regelmatig van die lekkere bloemetjes snoepen.
Untitled
Af en toe steken we ook een riviertje over. Een drietal uurtjes gaan we langzaam bergop tot we aan de yurt waar we lunchen aankomen. Als we van ons paard stappen, voelen we we direct dat paardrijden niet zomaar zitten op een paard is. Mijn knieën doen zo’n pijn, dat ik enkele minuten niet kan gaan. We krijgen plov te eten, en speciaal omdat we de eerste gasten van het jaar zijn, hebben ze ook taart voor ons gebakken. Het leven in de yurt is toch een beetje gemoderniseerd. De vrouw des huizes, heeft gestudeerd en in Duitsland en Rusland gewerkt, maar is nu moeder en huisvrouw in de yurt. De zonnepanelen bezorgen elektriciteit, maar de geslachte marmotjes hangen op de wasdraad te drogen. De kinderen spelen ondertussen buiten volleybal, terwijl de kalfjes liggen te rusten in de zon.
We drinken ook kymys, de gefermenteerde paardenmelk, maar daar zijn we toch niet echt fan van. Je mag ook niet te veel drinken want anders krijg je hoofdpijn:). Het is een aangename lunch want we kunnen deze keer echt communiceren. We nemen nog wat groepsfoto’s vooraleer we terug op ons paard springen. De tocht naar beneden is even mooi maar het is wel vermoeiend, en hebben al schrik voor de pijn als we weer af ons paard moeten stappen. En dat voelen we inderdaad, ik voel nog de hele nacht mijn knieën.

16juli: Songkul

Na het ontbijt brengt Artyk ons met zijn auto tot in Chaek, het eerstvolgende stadje. Het eerste deel brengt ons verder langs de rivier tussen de mooie witte rotsbergen. Vanuit het niets arriveren we ineens op een gloednieuwe brede asfalt, hij lijkt ook nergens naar toe te leiden, en na 15 km stopt de nieuwe weg ook terug opnieuw. Vreemd…In Chaek lijkt Artyk ons toch niet verder te brengen….Het is nog even wachten op de bus, maar Artyk laat ons in goede handen achter bij één van zijn vrienden, die er een winkeltje uitbaat. Daar doen we wat inkopen voor onze tocht naar Songkul en krijg af en toe gezelschap van een rare snuiter. De vriendelijke uitbater jaagt hem dan ook weg. Een uurtje later ofzo krijgen we toch een gunstige taxi-aanbieding, dus we vertrekken toch maar. Aan de inkompoort van Kyzart worden we opgewacht door de plaatselijke cbt guesthouseman en zijn vader. We krijgen eerst laghman als middagmaal terwijl ons paard eraan komt. Blijkbaar is de grootvader onze paardenman. We proberen uit te leggen dat wij 2 nachten willen blijven, maar blijkbaar gaat de paardenman maar 1 nacht mee. Hoe dat dat dan verder zal verlopen, zullen we wel ter plaatse zien. Hoewel Kyzart afgelegen lijkt te liggen, is het toch nog redelijk groot van oppervlakte. Of lijkt het gewoon zo omdat het heel warm is in de blakke middagzon. Zo vaak lijkt onze gids de wandeling niet te doen, want hij lijkt vergeten dat wij niet zomaar de rivier kunnen doorwaden, dus moeten eerst een stukje op onze stappen terugkeren om over de brug de rivier over te steken. Zachtjes leidt de weg ons naar boven. Het is er een mooi uitzicht en het krioelt er van de sprinkhanen.
Untitled
Bij elke stap die we zetten, springen ze op tegen onze benen. De weg gaat redelijk ver omhoog, maar dan gaan we toch van de weg af, eerst zonder pad, maar later als het steiler begint te worden, komt er terug een paadje tevoorschijn. Omdat we overmorgen waarschijnlijk alleen terug moeten wandelen, plaats ik af en toe wel wat waypoints via de gps in mijn smartphone, zoals Klein Duimpje die zijn kruimels achterlaat. Een gier vliegt zachtjes boven ons hoofd. Tegen half vijf arriveren we boven op de pas, waar we het eerste zicht op het meer hebben. Dan is het zachtjes terug naar beneden tot het meer dat op 3000m hoog ligt. De eerste yurts duiken op, zelf gaan we nog een stukje verder naar het westen waar er drie yurts samen staan. Daar is er eentje voor ons van. De avondzon brengt een prachtig licht met zich mee, hoewel het al snel afkoelt. We worden verwelkomd met thee, brood en een slaatje. We maken kennis met de kinderen en Leen speelt zelfs een partijtje volleybal met de oudste kinderen. Ik hou me bezig met de jongere kinderen. We krijgen nog vis als avondmaal, maar ik voel me plots niet zo lekker, dus ik kan er niet echt van genieten. Het is nog een heel werkje om ons bed op te maken, verschillende lagen dekens als matras, en dan nog verschillende lagen als dekbed. We slapen lekker zacht, al graast er af en toe iemand langs mijn hoofd en blaffen de honden wel eens.

17 juli 2017: Song kul
Untitled
Voor we kunnen ontbijten, moeten we natuurlijk ons bed afbreken. Ondertussen worden de schapen terug losgelaten- buiten eentje, dat wordt zeker ons avondeten- en worden de koeien gemolken. Na het ontbijt proberen we uit te leggen dat we een dagje gaan wandelen, en dat we vanavond terug willen eten en blijven slapen. Het is moeilijk, maar we denken dat ze het begrepen hebben. We verkennen de omgeving, het is er overal prachtig. Vooral als de zon schijnt, want het weer kan hier elk half uur veranderen. Op een gegeven moment lijkt het keihard te gaan regenen, maar gelukkig blijft alles droog. Ik maak een flora fotoshoot en we genieten gewoon van de omgeving. De weinige vogeltjes komen niet echt dichtbij.
Untitled
Als we terug aan onze yurt arriveren rond vijf uur ofzo, staat het avondeten al klaar. We vermoeden dat het schaap van deze morgen op ons bord ligt, met brokken vet, en noedels die al in een even ‘lekkere’ saus liggen. We doen ons best om zoveel mogelijk op te eten, om onze gastvrouw niet te beledigen. Terwijl Leen nog een partijtje volleybal speelt, tonen de kinderen me de boot waarmee ze gaan vissen, leren ze me tot tien tellen in Kirgizisch. (bir, eki, Üc, tört, bes, alti, ceti, segiz, toguz, on), tonen ze me de veulentjes, en gaan we de koeien halen om gemolken te worden. Als om half acht ineens terug de tafel gedekt wordt, hebben we een beetje schrik… Was dat om half 5 onze lunch nog, en krijgen we nu avondeten? Dat krijgen we nooit nog binnen…Gelukkig valt het allemaal mee, en hebben ze gewoon verse rijstpap gemaakt.

18 juli 2017: Songkul- kyzart.
Untitled
Vandaag moeten we terug naar Kyzart wandelen. Onze gastvrouw vindt dat we een zware rugzak hebben, maar dat valt wel mee vinden we zelf. We hebben er ook maar eentje, dus we kunnen afwisselen. Nu ons we niet moeten haasten zonder gids of tijdsdruk, genieten we nog meer van de omgeving. Op de pas rusten we gezellig uit. Ook naar beneden picknicken we met ons brood en chocolade tussen de bloemetjes. Zalig! Eens beneden proberen we nog filmpjes te maken van de overvloed aan sprinkhanen maar zo op beeld is het toch niet zo veelzeggend. Hoe dichter we bij het dorpje komen, hoe meer we ons verheugen op een winkeltje. Als we echter heel het dorpje door zijn gewandeld zonder enige beweging te zien, beginnen we stilaan onze hoop op te geven. Maar net voor we aan ons huisje arriveren, zien we toch een bordje met shop. We doen ons te goed aan chips aan icetea, en nog chocolade voor straks als dessert.
Untitled
Dat we echt in een klein dorpje wonen, merken we aan onze badkamerfaciliteiten. Het warm water wordt met een houtkachel gestookt en het is je dus wassen met een emmer en een bekertje. Toch doet het enorm deugd! We krijgen nog huisgemaakt avondeten en gaan dan vroeg slapen. Iets te vroeg blijkt, want de gastvrouw komt nog zonder te kloppen onze kamer binnen om nog dekens te halen voor nieuwe gasten die blijkbaar gearriveerd zijn.

19 juli: Naryn – Tash Rabat

Na een ontbijtje met brood, confituur en een eitje wandelen we naar de grote baan waar we wachten op een busje richting Kochkor. Het lijkt alsof er niets op komt dagen, dus we besluiten al maar te liften, maar plots komt er dan toch een busje aangereden! We moeten nog één pas over tot aan Kochkor.
Untitled
In Kochkor is het redelijk druk, de bushalte ligt vlakbij maar ze beweren dat er geen bussen zijn. We nemen dat maar een gammele ‘taxi’ naar Naryn. We kijken even vreemd op als onze chauffeur een eind in de verkeerde richting begint te rijden -want we zijn ook toch maar weer bij een wildvreemde ingestapt- maar gelukkig gaat hij gewoon tanken en keert hij daarna van koers. Het is wel een twee tot drie uurtjes rijden, maar wederom over de prachtige Dolon bergpass van 3000 m hoog. Rond de middag arriveren we in Naryn. We kloppen eens niet bij de CBT aan -hoewel we daar wel zeer tevreden over zijn- maar voor een keertje hebben ze ook concullega’s naast de deur, Kubat Tour. Ook dat blijkt daar zeer vlotjes te gaan, we informeren naar de mogelijkheden, en aangezien het nog maar middag is, kunnen we dezelfde dag nog vertrekken. We nemen eerst de tijd om lekker te lunchen en inkopen te doen. Lunchen doen we in het restaurant Anarkul Apa, waar er weliswaar ook puree op de menu staat, dus daar genieten we met volle teugen van. Om 14u vertrekt onze taxichauffeur -vermoedelijk de vader van het reisbureautje:)- richting Tash Rabat.
Untitled
Ook nu weer is de reis onderweg verbluffend mooi. De hoge bergpieken rijzen voor ons uit. Het laatste stukje is offroad en daar komen al de eerste marmotten pieken. We slapen er in Sabyrek’s yurt camp. We hebben nog ruim de tijd om de Tash rabat te bezoeken en de nabije omgeving ook weer vol met Edelweis te ontdekken. Met zijn allen eten we gezellig in de yurt. Het koelt hier ook weer snel af, want we zitten hier ook weer op 3000 m hoogte, dus gelukkig komen ze de kachel aansteken in onze yurt. Slapen doen we dus gelukkig prima!

20 juli: Chatyr kol

Na een lekker ontbijtje met pannenkoeken vertrekken we op onze wandeltocht naar Chatyr Kol. We vragen nog even voor alle zekerheid de weg zo in de bergen, maar volgens de man van het yurtcamp is het geen probleem om het te vinden… Als we starten worden we nogal op gehouden door de marmotten. Het zit er vol mee, en ze geven nogal een showspel met woorden en daden. Ook moeten we regelmatig de rivier oversteken, dat is niet evident zonder er natte voeten aan over te houden. We worden dan ook snel voorbijgestoken door een groepje toeristen op paarden, die natuurlijk zo door de rivier kunnen. Al snel gaan we een eerste keer mis, maar dan vinden we de weg, die ook door rode pijlen wordt aangegeven.
Untitled
We zijn helemaal alleen in de bergen zo lijkt. Op een eenzame yak na…. Na enkele uurtjes bergop wandelen, zien we eindelijk de pass van 4000 m liggen waar we moeten zijn. Er is niemand te zien, maar we zien terug een rode pijl, dus die volgen we maar. Stap voor stap beklimmen we de pass…. Eénmaal boven, is er een prachtig uitzicht, maar helaas geen meer te zien… Blijkbaar hebben we voor de verkeerde pas gekozen. Er komen nu meer wandelaars aan, en we zien nu dat we helemaal terug naar beneden moeten, om alsnog de nieuwe pass te beklimmen… Als we schuin aan het afdalen zijn, komen we de Fransen tegen waar we samen mee gegeten hebben. Blijkbaar zijn we niet de enigsten die zo stom waren om de verkeerde pass omhoog te klimmen. Er zit niets anders op dan nog maar verder bergop te gaan…
Untitled
Gelukkig is het zicht boven wel mooi, aan de overkant ligt China, dus je mag niet afdalen van de pass. We eten er nog snel een yoghurtje en wat brood in de wind, en dalen dan terug af want hoewel we bijna als eerste vertrokken zijn, zijn we nu terug laatst:) . Naar beneden gaat gelukkig redelijk vlotjes. Moe en voldaan en met ettelijke kilometers en hoogtemeters in onze benen komen we terug bij onze yurtcamp aan. We hopen dat onze auto er nog staat…Onze chauffeur – die de hele nacht en dag op ons heeft gewacht- zijn we even kwijt, maar blijkt dat hij een dutje ligt te doen in onze auto. Hij brengt ons veilig terug naar Naryn. In hetzelfde bureautje boeken we een overnachting. Het blijkt een luxueus appartement te zijn met alles erop en eraan, dat voor slechts 8,5 € inclusief ontbijt per persoon.

21 juli 2017: Cholpon Ata

Na het ontbijt naar keuze (omelet of pap) wandelen we naar de bushalte om de bus te nemen naar Karakol. Eénmaal we in de bus zitten, blijkt deze niet langs de zuidkant van het meer te rijden, waar we wilden uitstappen, dus bedenken we een plan B en stappen we in Cholpon Ata uit. Cholpon Ata, is de badstek bij uitstek van Kirgizië, dat moeten we toch eens meegemaakt hebben. We slapen in guesthouse pegasus en trekken dan klaar met onze strandoutfit op verkenning. Eerst nog gezellig lunchen met shaslick vooraleer we naar het strand gaan. We genieten van de zon, zee -of meer- en het strand….
Untitled
Al is het water niet superwarm zo op 1800 meter.. We verkennen de rest van Cholpon Ata, maar ze zijn precies alles aan het volbouwen met vakantiewoningen. We overhalen onszelf om een keertje pizza te gaan eten, maar als we zitten, blijkt de elektriciteit uit te vallen, dus helaas geen pizza’s… We trekken dan maar terug verder, en belanden terug bij een shaslick restaurant waar ze duidelijk op gas en vuur koken. Het spongebob slaatje brengt ons wel aan het lachen. We delen onze dubbele kamer met een Nederlander die Centraal-Azië met de jeep doorkuist, en luisteren nog even naar zijn verhalen vooraleer we gaan slapen.

22 juli 2017: Karakol

Na het ontbijt gaan we op zoek naar de bus naar Karakol. Hoewel het hier duidelijk heel bevolkt is, en hier heel veel verkeer is, zijn er blijkbaar niet zoveel busjes die naar Karakol rijden. Maar zoals altijd komen ze er toch wel weer aan. De weg is echter onderbroken door wegenwerken, dus het is nog een lange rit naar Karakol. Karakol heeft ook maar een vreemde sfeer over zich hangen. We gaan er eerst naar het CBT office om een trekking te organiseren. We dachten lekker gezellig terug met ezel gids en kok op pad te gaan, maar dat blijkt hier niet het geval te zijn.
Untitled
Alle gidsen zijn geboekt voor het echte werk, de 4 en 5000ers. We gaan dus eerst maar een slaapplaats opzoeken in Hostel Dom. We zijn al bijna uitgepakt als blijkt dat de tweepersoonskamer toch juist geboekt blijkt te zijn. We nemen dan maar genoegen met een dorm van 6 personen, en gaan op zoek naar een ander trekkingkantoor Eco trek. Ook daar geen gidsen, maar je kan blijkbaar gemakkelijk de trekking zelf doen, dus we trekken wat foto’s van de kaart en huren er een lichtgewichttentje en een taxi om ons zover mogelijk tot de start van de wandelroute te brengen. Lunchen doen we met een pizza in de gezellige Karakol Coffeebar, en daarna brengen we een bezoekje aan de mooie houten kathedraal en de markten. ‘S avonds gaan we uit eten bij Zarina, daar zit het blijkbaar vol met toeristen, zelfs drie tafels op een rij met Belgen, en we kletsen met een koppel dat juist start met hun reis in Kirgizië.

23 juli 2017: Karakol trekking

Een helse nacht, snikheet, amper geslapen, en dan nog last van maagpijn. Gelukkig mogen we dan om 6u opstaan om naar de Animal Market te gaan. Altijd leuk om rond te kijken, naar alle dieren en mensen, maar ik geniet er niet zo van, want ik voel me niet zo goed.
Untitled
Dan hebben we eens in een echt restaurant gegeten, dan komt alles er toch terug uit… Gelukkig heb ik nog een uurtje om te recuperen, want om 10 staat onze taxi klaar om ons naar onze trekking te brengen. Ik zal het moeten overleven op icetea, want eten zit er voorlopig niet in voor mij. De taxi brengt ons zover tot hij kan, tot aan een brug die niet meer autowaardig is, gelukkig kunnen we er wel te voet over. Het is heel warm, en bergop, maar ook af en toe mooie gezichten. Rond een uur of 14u, komen we aan op een eerste overnachtingsplaats waar we onder een boom schuilen voor de regen en het onweer.
Untitled
Toch gaan we nog verder de berg op, het is nog vroeg. Nu begint het klimmen pas echt, door kleine kris kras paadjes en hoge vegetatie klimmen we verder, tot aan het volgende kamp.
We zetten er ons tentje op met 5 piquetten en wat rotsblokken. Leen eet wat avondmaal met brood, rozijntjes en nootjes, maar voor mij hoeft het nog niet.

24 juli 2017: Karakol trekking.

We zijn vroeg op, maar lang niet als eerste. We ontbijten met een yoghurtje en wat brood en beginnen dan verder aan de klimtocht richting het Ala kul meer. Ondanks dat het weer niet perfect is, hebben we toch nog een mooi zicht. Zeker als we bij het turquoise meer arriveren, waar we een hapje eten. Na het meer is het nog even bergop tot de pass van 3800 meter.
Untitled
Naar boven gaat traag maar gestaag, maar naar beneden is een ander verhaal. Ondertussen is het weer ook helemaal omgeslagen en is het aan het regenen geslagen. Tel daar een steile helling bij op, en het is bijna op de poep naar beneden. We passeren nog een sneeuwveld, maar gelukkig regent het niet echt door. We kunnen nog genieten van het groene golvende landschap naar beneden met koeien alom. We komen verschillende mensen tegen, die nog onderweg zijn naar het meer, en we zijn blij dat wij op de terugkeer zijn.

We zetten onze tent op in een omgeving waar het vol met tentjes staan, weliswaar staan zij allemaal aan de overkant van de rivier. Zij zullen zeker aan het stijgen zijn, ipv aan het dalen. Wij staan temidden van de koeien. We genieten in het zonnetje van een avondmaal met kaas en olijfjes en gaan vroeg onze tent in. Er vallen nog wel enkele koeien over onze tent, maar als het echt nacht is, verdwijnen de koeien toch ook, zodat we toch nog rustig kunnen slapen.

25 juli 2017: Karakol trekking

De zon schijnt zalig als we opstaan. Hier doen we het voor! We ontbijten en pakken dan onze spullen in om verder naar beneden te gaan. We moeten nog een rivier oversteken, waar het niet zo gemakkelijk mee hebben. De rivier splitst zich in zoveel kleine armen en eilandjes, dat we elke keer wel verder raken, maar nooit helemaal aan de overkant.
Untitled
Er zit niets anders op dan onze schoenen uit te doen, en blootsvoets het ijskoude water trotseren. Ah! Maar het leed wordt verzacht door een waterspreeuw die op een rotsje komt zitten. Als ik even niet oplet, beland ik pardoes op mijn buik, met mijn rugzak bovenop me… Gelukkig geen brokken gemaakt. We komen aan in een alweer andere prachtige vallei. In Altyn Arashan zijn er verschillende warmwaterbronnen. Er is niet veel natuurlijks meer aan, want ze zijn omringd door een blokkenhut, maar nu we eenmaal hier zijn, willen we het toch ook wel proberen, al is het ook midden op de dag. Zalig warm, zo’n betonnen bad. We kopen nog wat drinken, en wandelen dan nog verder naar beneden.
Untitled
We komen nu wel trucks tegen die met toeristen naar de warmwaterbronnen rijden. Ook verschillende die te voet naar boven gaan, zij hebben nog een lange weg te gaan. Wij wandelen tot Ak-suu vanwaar er een busje terug naar Karakol rijdt. We droppen onze tent terug af, en gaan terug naar het hostel waar er helaas ook geen kamer vrij is. In de dorm hadden we te hard afgezien, dus we gaan op zoek naar een ander en komen terecht in Hotel Neofit,een echt hotel, maar in de Sovjetstijl, dus teveel luxe moet je er niet verwachten. We gaan aperitieven met een milkshake, dineren met een shaslick waar we de Poolse Anika terug ontmoeten, en nemen nog een dessertje met een ijsje.

26 juli 2017: Skazka Canyon
Untitled
27 juli 2017: Tamga
Untitled
28 juli 2017: Bishkek
Untitled
29 juli 2017: terug naar huis