Dwars door Madeira

28 mei 2016: Brussel-Madeira

Onze vlucht met TAP vertrekt pas om 14u20 maar omdat we niet weten hoe het zit met de wachtrijen na de aanslag op Zaventem, spreken we toch al af om 12u daar waar het station uitkomt op het gelijkvloers. Dat laatste is precies voor interpretatie vatbaar want het pad kronkelt overal door via de parkings en dergelijke maar we vinden elkaar gelukkig toch terug aan de ingang. Er zijn gelukkig nergens wachtrijen om de luchthaven binnen te raken. We checken in aan de selfbalie en aan die wachtrij is er zelfs geen kat. Leen wordt nog wel met een speciaal apparaatje gedetecteerd want ze laat het alarm af gaan, deze keer ben ik het eens niet… We vertrekken met een half uurtje vertraging maar we verstaan niet precies waarom juist. Tot onze verrassing krijgen we zelfs een lichte maaltijd op de eerste vlucht van 2,5 u tot Lissabon. Daar moeten we overstappen in een wat ons lijkt een ouderwetse luchthaven, maar op de terugweg blijkt er ook een modern gedeelte te zijn. Ook op de volgende vlucht krijgen we nog een broodje maar geen entertainment. In Funchal landen we spectaculair naast de zee. Onze rugzakken komen niet via de bagageband, we moeten ze ophalen bij de ‘odd sized luggage’, ze krijgen een speciale behandeling. We wandelen vanuit de luchthaven naar ons hotelletje dat op maar 1,7 km in het klein gezellig dorpje Santa Cruz ligt. We gaan gezellig dineren op het pleintje bij de kerk, met ons eerste flesje rosé erbij natuurlijk.

29 mei 2016: Santa Cruz -Canical

We zijn vroeg wakker dus we nemen direct maar pak en zak mee om te ontbijten langs de waterkant in het zonnetje met een Berlijnse bol en een tosti. Langs de boulevard wandelen we het stadje uit en vandaar nemen we wat binnenweggetjes om de luchthaven te omzeilen maar die wegeltjes zijn supersteil omhoog. Direct zweten geblazen dus! Zo zien we wel mooi alle vliegtuigen opstijgen boven de oceaan. Rond 11u zijn we in Machicho waar we inkopen doen voor de lunch en zwemmen op het kunstmatig aangelegde strand met zand uit de Sahara. Toch nog frisjes, die oceaan… We hebben echter snel terug warm als we weer bergop moeten naar de kliffen van de kustlijn via de Pico do Facho. Het is er wel mooi en er is geen kat te zien. Het krioelt er echter van de hagedissen.

[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-8L5xyOwQX7U/V6dcu7v7fLI/AAAAAAAAHro/yFkQIFKD6Dsv45kkJR8LM0dxDPSYq8q3gCHM/s144-o/3.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118963792870578″ caption=”” type=”image” alt=”3.jpg” image_size=”1368×1026″ peg_large_limit=”w600″ peg_large_limit_activated=”” peg_title=”false” peg_img_align=”none” peg_auto_clear=”false” ]

Als we onze picknick opeten, komen ze ons allemaal ‘lastigvallen’ , ze zouden onze boterham zomaar opeten. Met een stukje tomaat snellen ze er vandoor. We wandelen verder in het groen tot we terug aan de zeeboulevard arriveren van Canical. Het is nog maar 14u30 en we hadden gezegd om 16u te arriveren dus we zwemmen eerst nog maar in de zee vanop een platform. Het water is hemelsblauw, zalig! Een uurtje later gaan we op zoek naar ons huisje dat we via AirBnB gereserveerd hebben, maar we vinden het niet direct, alle huisjes staan op én onder én naast elkaar maar niet mooi langs de weg volgens huisnummer. Als we naar Petra vragen toont iemand ons de weg. De kamer is klein, maar er is een minikeukentje en een reusachtig terras met zicht op zee! We gaan toch nog eerst terug wat zwemmen en een poncha, een lokale apertifief van rum, passievrucht en honing drinken.. Een douche en dan lekker vis eten bij Petra’s oom die een restaurant heeft naast ons huisje.

30 mei 2016: Ponta de san Lourenco

Om half 9 nemen we de SAM bus naar Baia d’abra, na een ontbijtje op ons terras. We zijn de enigen op de bus en hebben heel het schiereiland alleen voor ons, zo vroeg. Zalig! Het is er echt prachtig. Roodbruine kliffen en knalblauwe zee links en rechts. Het schiereiland is totaal anders, veel droger dan de rest van het eiland. We hebben heel de dag, dus we wandelen op ons gemakje naar het eindpunt waar we nog een kleine top, de Pico do Furado beklimmen. Onderweg passeren we nog een spectaculaire smalle landengte 100 meter boven de zee zowel links als rechts.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-ivUOPMIz77s/V6dcu1_PfYI/AAAAAAAAHro/_q6ApUhCtXAvUwf7QiOX6dAMS48Xls4fgCHM/s144-o/7.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118962246483330″ caption=”” type=”image” alt=”7.jpg” image_size=”1228×270″ ]

Op de Pico genieten we van het uitzicht en zien we menig groepen boven arriveren. Een beetje terug landinwaarts kan je ook zwemmen in de zee vanaf een platform of het strand en we verorberen er onze lunch. Ondertussen zijn er al wel veel meer wandelaars gepasseerd en op de terugweg is het ook nog druk. We gaan via een andere weg terug waar we nog twee prachtige miradors hebben. Jammer dat we nog langs een hek moeten wandelen dat in de weg staat. Aan de mirador eten we ons yoghurtje op. Vervolgens moeten we even de asfaltbaan op, om naar het volgende strand, het enigste natuurlijke zandstrand-dus zwart- van Madeira te gaan, waar we genieten van een ijsje en uiteraard een zwempje. We proberen nog een pad uit, maar dat loopt vlak langs de kliffen en is weggeërodeerd dus we nemen wijselijk de gewone weg tot in Canical. Zo ver is dat nu ook niet. We kopen olijfjes om te aperitieven op ons gezellig dakterras. Even verfrissen en dan uit eten op de dijk. De salade met kip is niet veel bijsters, letterlijk sla en kip, geen komkommer, tomaat of niets…We maken nog een avondwandeling langs de haven.

31 mei 2016: Canical – Porto santa cruz

We nemen vandaag weer de SAM bus om 8u30 tot achter de tunnel waar de levada do Canical begint. Er was nog een andere optie langs de kust maar we hebben een beetje schrik voor de staat ervan. Langs de levada is helemaal een andere omgeving. Eerst hebben we nog redelijk wat bebouwing in zicht, maar later wordt het mooier. We beginnen dan ook aan een klim tot boven de kliffen aan Boca da Risco. Het uitzicht is er weer prachtig. En gelukkig is het pad vereda do Larano goed belopen en waar nodig is er beveiliging voorzien. Op de kliffen woont er iemand in één eenzaam huisje. We lunchen met zicht op zee uiteraard.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-UKNGU-9_F9s/V6dcu0u8y7I/AAAAAAAAHro/hfGwds7N1A87FrzrTUs6umL9e5dgRI9TACHM/s144-o/8.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961909713842″ caption=”” type=”image” alt=”8.jpg” image_size=”1368×1026″ ]
Al snel zijn we aan uiteinde beland, waar nog een oude kabelbaan staat. Een mooie tocht, dus we genieten nog van het uitzicht. Nu is het afdalen, eerst een stukje langs de weg, dan zoeken we kleine paadjes die gelukkig uiteindelijk aan de zee terechtkomen. We hebben de luxesuite blijkbaar in ons hotel Costa Linda . Salon en keuken erbij! We eten eerst de rest van onze lunch op, vooraleer we de omgeving verkennen. We bezoeken de rumstokerij van rietsuiker, doen een zwempje in de zee en drinken dan een lekker kastanjelikeurtje. Diner is uiteraard op de zeedijk met verse papegaaivis en dorade.

01/06: Porto da Cruz – Santo da Serra

Na het lekker ontbijt met oa muesli vertrekken we terug op pad. Eerst passeren we nog langs de supermercado voor brood, mandarijntjes en kaas. Het pad brengt ons toch over de mirador dus direct klimmen. Daarna volgt het een rustige ‘witte’ weg. Nog even een valleitje doorkruisen op zoek naar de juiste trapjes om een tunnel te omzeilen en dan volgt een pad een hele tijd bergopwaarts. Je hebt een mooi uitzicht over de kust van Porto da Cruz. Boven vlakbij Portela, een bekende start voor wandelroutes, ontmoeten we de eerste wandelaars en slaan we een bospad in waar we ons 11 uurtje nemen. We missen een afslag waardoor we terug snel op een weg terecht komen. De afstand vandaag is niet zo groot dus we genieten eerst nog op ons gemak van een sapje in een lokale bar. Om naar Santo do Serra te gaan is het blijkbaar weer bergop.

[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-O25hrnC23hs/V6dcu0dbEqI/AAAAAAAAHro/cnCmgUe8Oi8loRo6Ie3Nxo5v3PhhA7adQCHM/s144-o/14.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961836200610″ caption=”” type=”image” alt=”14.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Onderaan vraagt een mevrouw nog of we een lift willen, maar wij zeggen moedig nee, we zijn tenslotte op wandelvakantie. We picknicken aan de kerk, en eten later nog als dessert een bolo de caco -lookbrood, een specialiteit van Madeira – van een vriendelijke straatventer. We smullen ervan in het park Quinta do Santo do Serra aan de overkant met wederom een mirador en een hele hoop spelende kleuters. Wat een opgave om hen allen tegelijk op de foto te krijgen. De jongetjes zijn nog traditioneel in het blauw en de meisjes in het roze. Ons hotel heeft jammer genoeg enkel een binnenzwembad dus genieten we enkel van de tuin en we maken nog een wandeling richting het golfterrein alvorens we uit eten gaan. Het restaurant hangt vol met rare kapstokken, zo blijkt om de reuzesatés van de grill aan te hangen. Eenmaal terug in ons hotel is de Madeira-avond nog net aan de gang.

02 juni 2016: Santo da Serra – Faial

Na een uitgebreid ontbijt met watermeloensap én tomatensap en een stop in de supermarkt om avondeten te kopen, zijn we weer op pad. Eerst klimt het pad lichtjes, tot we aan de levada do Serra do Faial arriveren. Daar gaat het vlotjes, zodat we vanaf het uitkijkpunt beslissen om ook nog de Pico do Suna te beklimmen, maar het zicht is niet zo immens. Naar beneden afdalen lijkt wel wat verder dan omhoog maar we kruisen uiteindelijk opnieuw de levada zodat we weten dat we terug op het goede pad zitten. Als we in de buurt van Ribeiro frio komen, zijn er plots heel veel wandelaars. Het is er inderdaad dan ook heel mooi wandelen langs de levada met steile randen. Na de picknick gaat het richting Balcoes, een mooi uitzichtpunt, al verhinderen de wolken een totaalbeeld. De vinken komen echter uit de hand eten. Een plezant schouwspel!.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/–nGDkAcJaqM/V6dcuz5ykFI/AAAAAAAAHro/XNGUmN_3QhcRHednPY7BRS0CDVyNEjCPACHM/s144-o/19.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961686745170″ caption=”” type=”image” alt=”19.jpg” image_size=”1228×270″ ]

We vinden geen doorsteek richting ons huisje dus belanden we even op de weg. Eerst naar boven, later helemaal naar beneden. Een haarspeld bochtweggetje Camino de Municipal geeft ons wel een shortcut. We vragen ons af waar ons huisje ligt als we ineens in de verte een klimophuisje zien liggen. Niet helemaal op de locatie die booking.com had aangegeven maar gelukkig herkennen we het. Het huisje ligt prachtig en is prachtig ingericht. Een cake en likeur verwelkomt ons, zalig! We aperitieven met onze chips terwijl we genieten van de omgeving. Daarna maken we onze spaghetti bolognese klaar, niets speciaals maar de omgeving doet het hem wel. Het huisje is bovenop een rots gebouwd die half in de living en half in de slaapkamer ligt.

03 juni 2016: Faial – Curral das Freiras

We hebben gevraagd om het ontbijt wat vroeger te serveren want om 8u15 rijdt de bus naar Santana. Paula is dus druk bezig om het haardvuur bolo de caco te maken. Zalig! De bus brengt ons langs een mooie route naar Santana. We vinden daar niet direct een winkeltje dus we kopen brood en bananen op de markt die eigenlijk nog net niet open is. Ondertussen zijn de taxis verdwenen dus wandelen we al liftend bergop richting Pico de Ruivo. Gelukkig neemt een Frans koppel ons als snel mee want het is nog een tiental kilometer bergop. Maar de uitzichten -reeds op 1600 m- zijn er geweldig! Er loopt ook een skymarathon (55 km lang met 4000 hoogtemeters) en wij volgen deze vlaggetjes over een eerste top, maar al snel volgt een hele technische passage, afdaling van een rotswand gelukkig gezekerd met kabels waarna we wijselijk het pad volgen tot aan de Pico Ruivo.

[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-hA1yz8i_PU4/V6dcu1xePaI/AAAAAAAAHro/wmrXNpLTIZcp7Dq1yJK2SE6pnZJd0UbjACHM/s144-o/20.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118962188729762″ caption=”” type=”image” alt=”20.jpg” image_size=”1228×270″ ]
Daarna is het pad vlotjes op en neer met prachtige uitzichten. Onze eerste boterham eten we echter al tussen de wolken op, maar ze verdwijnen nog wel. In het midden van de kam, moeten we afdalen naar Curral das Freiras. Helaas zitten we al heel snel tussen de Eucalyptusbomen en het duurt nog wel even voordat we terug een uitzicht hebben. Pas als we helemaal beneden zijn, zien we terug de prachtige bergen. Ze hebben ook ergens de levada opengezet waardoor het pad onder water staat. Nog een laatste bergopje naar Curral en daar laden we ons op met een ijsje en kopen we lunch voor morgen vooraleer we de laatste beklimming naar ons hotel 400 meter hoger wagen. Eerst nemen we de verkeerde afslag maar met ons verstand op nul klimmen we het stukje in 50 minuten. Doodmoe zijn we. We aperitieven met kastanjelikeur en olijven in onze living en gaan dan uiteten in het restaurant met een zicht op het wolkendek.

04 juni 2016: Boca da Corrida

Lekker ontbijt met een prachtig zicht op Curral en dan gaan we eerst eens een kijkje nemen aan de Miradouro nu de zon nog volop schijnt. Dan is het eerst terug naar beneden naar Curral los freiras toch ook 40 minuten. We moeten zelfs nog verder afdalen tot het dorpje Lombo Chao waar onze beklimming van de berg begint. Het is er wel mooi, maar de wolken komen op en we zien uiteindelijk niet veel meer. In de frisse wolken eten we snel een boterham, wandelen we door het bos verder naar het dorp, waar we terug via de weg moeten stijgen.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-ef16Bhr9k_4/V6dcu5M5EJI/AAAAAAAAHro/GkTUp2jAgkwrkIvEn19AtCt1DKN_1VuOACHM/s144-o/22.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118963109040274″ caption=”” type=”image” alt=”22.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Aan Boca da Corrida, een uitzichtpunt, zien we helaas niets, ook het pad in de bergen is jammer uitzichtloos. Al snel zijn we bij het punt aanbeland waar we moeten afdalen. We zijn weer blij als we beneden zijn. Afdalen is toch lastig. Deze keer eten we eerst iets in Curral bij de garcons die grapjassen zijn. Na twee brisa’s maracuja kunnen we de beklimming naar ons hotel wel aan. We verbreken ons record, 45 minuten! Nog een kastanjelikeurtje en een filmpje Forrest Gump en is het alweer slapenstijd.

05 juni 2016: Curral – Vinhaticos.

Een laatste keer dat we moeten afdalen vanuit ons hotel. We kopen onze lunch in het dorpje en dan moeten we onze afdaling van gisteren in omgekeerde richting terug stijgen. Het is verschrikkelijk zweten. Tegen de middag zijn we boven, maar er is gelukkig nog altijd een prima zicht. Vandaag zien we wat we gisteren dus gemist hebben. Prachtig is het er weer. We passeren de Pico Grande bijna, maar kiezen voor het andere pad, een deel van de PR 12. Zachtjes daalt het pad, en later weer harder.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-_rvgGKu-9Lk/V6dcuyh0KjI/AAAAAAAAHro/TvuDoM3p4q0uHJ9qnUOoERwxHz9_n6XtgCHM/s144-o/31.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961317751346″ caption=”” type=”image” alt=”31.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Een afslag van de wandelkaart komen we niet tegen dus we moeten eerst een rivier over en komen dan uiteindelijk bij hotel Encumeada. Daar staat een bordje bij het wandelpad dat waarschuwt voor gevaar. Raar, want we hebben niets gezien en toch ook tegenliggers tegengekomen? In een hotel onderweg laden we ons terug op met een ijsje en een drankje voor de laatste kilometers naar ons hotelletje dat prachtig gelegen ligt in een blokhut. Het diner is pas om 19:00 dus na onze verfrissing nemen we nog eerst een kijkje op de Miradouro. Het eten is heel lekker alsook het dessert caramel pudding. (vis met maracuja saus)

06 juni 2016: Encumeada- Porto Moniz

We laten ons met de bus van 9:15 naar boven brengen naar de Encumeada pas. Dan slaan we die grote baan te voet over, zodat we meer tijd hebben op de mooie paadjes. Bovenaan begint de levada weer mooi met bloemetjes maar ook met tunnels. Toch wel spannend ze zijn redelijk lang, pikkedonker en vrij smal voor met een rugzak. Tussen de tunnels ligt nog een mooie waterval. In de tweede tunnel horen we het donderen van een waterval precies en dat blijkt maar een metertje hoogteverschil in de levada te zijn. Wat een enorm kabaal maakt dit!.Naar het einde toe haken we af van de levada naar de pr 17 die nog een ommetje naar beneden en stevig klimmetje naar boven doet waar we nog net een uitzicht hebben voor de wolken tevoorschijn komen. Vervolgens beginnen de wolken te komen en we hebben geen zicht naar Sao Vicente dat nog een lange afdaling is. Het pad loopt wel via een brede onverharde weg die niet te steil is maar we zijn toch heel blij als we beneden zijn.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-srsI2oaFpIQ/V6dcu0IQcBI/AAAAAAAAHrc/1J-y7m6CDSgc1f5YKKGkTWvkLYutbDLlQCHM/s144-o/41.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961747423250″ caption=”” type=”image” alt=”41.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Al 15:00 en dat op onze rustdag. We eten ondanks de motregen een bananasplit op het terras en nemen de bus om 16u10 naar Porto Moniz. Als we daar aankomen schijnt al terug de zon en bij het zien van de natuurlijke zwembaden kunnen we niet anders dan er direct inspringen. Er zijn wel veelvuldig golven die over de rand mee het ‘zwembad’ inrollen. Zalig! Slapen doen we in de jeugdherberg die terug even bergop ligt. In Madeira is het nooit plat. ’s Avonds eten we op de dijk pizza met teveel kaas en zien we nu eindelijk onze eerste zonsondergang die zich helaas een heel klein beetje achter de wolken verschuilt

7 juni 2016 : Porto Moniz -Lombada

Onze volgende slaapplaats ligt wat ver én over de berg, dus we maken andere plannen. De bus is geen optie, die rijdt pas om 16 uur dus we wandelen via Porto Moniz naar Achada de Cruz, een stukje zee met ‘ prachtige landbouwgrond’ dat met de kabelbaan bereikbaar is. Eerst bergop natuurlijk richting Santana, dat is zweten geblazen. Daar drinken we een koffie en maracuja. Vervolgens moeten we een prachtige ravijn door die zo goed als helemaal gecultiveerd is, maar toch wel lastig om naar beneden te gaan met veel los zand en steentjes. Maar eenmaal beneden is het weer heel mooi. Gelukkig helpt een steenmannetje ons nog net in de juiste richting terug de kliffen op. We picknicken in gezelschap van een kat, die voor haar gelukkig er in slaagt een hagedis te vangen en te verorberen.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-AMApmHRF-vQ/V6dcu_30zrI/AAAAAAAAHrc/ZjTR790DHgs6KQNdvQW2O3NWjIFxFFxnACHM/s144-o/47.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118964899729074″ caption=”” type=”image” alt=”47.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Gelukkig komt er net iemand uit de téléphérique die ons weet te zeggen dat we op de groene knop moeten drukken als we naar boven willen. Zo gezegd, Zo gedaan. Toch een beetje eng. Na de kabelbaan is het nog bergop naar het echte dorpje waar we met moeite inkopen doen voor ons avondeten. Pasta met tomatenpulp en de laatste zak chips uit het winkeltje en gelukkig zijn er ook ijsjes want we wachten nog een uurtje op de bank aan de kerk om de bus tot 16:00. De bustocht is altijd wel mooi, we moeten tot Lombada dos Marineiros, waar ze ons staan op te wachten op de bus. We hebben een gigantisch huis voor ons alleen, met zonneterras met zicht op zee waar we eerst lekker aperitieven en daarna iets minder lekker eten.

08 juni 2016: Lombada-Calheta

We hebben niets in huis dus we eten iets kleins enkel een kip samosa in de enigste bar in het dorp en zetten het dan op het wandelen langs de levada Nova die direct in ons dorpje Lombada vertrekt. Eerst nog langs huisjes, maar later vooral in de bossen. We pauzeren even om de vlinders te fotograferen waaronder de prachtige Monarchvlinder. Ergens onderweg kopen we lunch in een echte winkel. Camembert en worstjes!, die we verorberen langs een afslagje van de levada. De levada volgt de hoogtelijnen dus er zijn veel bochten op het pad, en het is toch nog wel weer even wandelen.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-Poi2jMCybes/V6dcu_-ib1I/AAAAAAAAHrc/Xik27XNOiG47KAj5JBCFqMCW91_sHCl4gCHM/s144-o/49.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118964927885138″ caption=”” type=”image” alt=”49.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

We stoppen tijdens de tweede lunch onze voeten in water van de levada maar dat is toch verschrikkelijk koud! Het laatste stuk is dalen door een heel stoffig pad. In Calheta dalen we via steile weggetjes af tot ons huisje waar we pas om 17u arriveren. José toont ons even alles en na 10 minuten rust wagen we ons toch nog naar de zee die in vogelvlucht vlakbij ligt, maar nog een heleboel hoogtemeters onder ons, 1,7 km ver. Het water is zalig, maar er is wel veel zand dat overal waait. Nadien eten we beneden aan de jachthaven visjes. Terug huiswaarts hebben we het alweer warm bergop, maar het is te doen…Vanuit ons bed zien we de zonsondergang maar we slapen minder goed door het vele verkeer dat er passeert.

09 juni 2016: Rabaçal

In de bakker hebben ze gelukkig ook beleg dus we kunnen in ons huisje lekker ontbijten en lunch maken. We wandelen omhoog vanuit Calheta tot we een lift vinden naar Rabaçal, maar er zijn er niet zoveel die ons willen meenemen dus we zijn al goed aan het zweten als er éénmaal een auto stopt waarin we mee mogen. Helaas moet de chauffeur niet zo ver, en moeten we opnieuw op zoek naar een lift. Dat gaat vlotter, al heeft de chauffeur wat last om te schakelen in de bergen. Bovenaan Rabaçal is het wel mooi, langs de hoogvlakte. We dalen eerst via een asfaltweg terug af naar beneden waar de levada begint. Het is mooi, maar niet zoveel specialer als de andere levada’s die we gedaan hebben. Het eindpunt is 25 fontes. Nadien wandelen we nog naar de Risco waterval. Omhoog doen we met het busje, want we willen ook nog een klein stukje van de hoogvlakte verkennen.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-e9xDVzHptpg/V6dcu-nL8gI/AAAAAAAAHrc/635cr6U5Vd8iWKv91Li72unEBAQYgNeawCHM/s144-o/54.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118964561506818″ caption=”” type=”image” alt=”54.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Die brengt ons door de Gaspeldoorn met een weids uitzicht en koeien, maar de wolken komen al weer aandrijven. We picknicken er, plots duikt er nog een groep wandelaars uit het niets op en keren we terug via de Levada do Alecrim met nog een mooie trap in het water. Als we terug aan de parking zijn, zie je ten noorden niets meer, ten zuiden rollen de wolken juist over de pas en zie je alles nog. Nu hebben we meer geluk bij het liften: de eerste auto neemt ons direct mee tot bijna het centrum. We zetten onze spullen af en wandelen naar het strand voor een ijsje want daar is het altijd goed weer. Alleen zijn er nog meer zandvlagen dan gisteren. ‘s Avonds eten we naast ons huisje waar ze blijkbaar enkel pizza serveren, maar het smaakt ons toch met een ijsje als dessert.

10 juni 2016: Calheta – Cabo Girao

We dachten dat de bus om 8u was, maar als we aan de bushalte arriveren zien we 7u 30 staan. Gelukkig zijn we te vroeg, dus daar komt ze nog net aan. Ze rijdt eerst helemaal naar beneden om dan terug helemaal naar boven te rijden. Dus waarschijnlijk passeert ze om 8u langs de andere kant van het kruispunt:) . Het is trouwens dezelfde chauffeur als toen we de bus namen naar Porto Moniz. Net als we aan Cabau Girao arriveren zit alles volledig in de wolken. Jammer, want anders had je een zicht van 580 meter naar beneden op de kliffen van de zee. We drinken nog iets in de hoop dat het opklaart maar helaas. Als we beginnen met afdalen zitten we gelukkig al snel terug uit de wolken.
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-4mzTX1UUBeQ/V6dcuzjE5tI/AAAAAAAAHrc/lCV2TxNzkicAODSbBMTkzKWw3isnAB5zgCHM/s144-o/63.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118961591477970″ caption=”” type=”image” alt=”63.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

We wandelen naar Camara do Lobos via een trappenpaadje wat wel gezellig is. Aan het vissershaventje eten we lekker en gezellig iets. Vanuit Camara kun je zo goed als volledig langs de zeepromenade helemaal tot in Funchal wandelen. Langs grote hotels met zwembaden, de jachthaven…. Het is best wel warm vandaag en we zijn toch blij als we uiteindelijk in Funchal arriveren. We pakken nog snel ons zwemgerief in, maar eer we aan het strand zijn, zijn er voor een keertje wolken gearriveerd, dus we gaan gewoon aperitieven op een gezelllige terrasje met een live bandje. Ondertussen vaart het cruiseschip de haven uit.
‘s Avonds gaan we uiteten in de oude stad, een straatje vol met gezellige restaurants. De deuren zijn er in deze week ook stijlvol beschilderd.

11 juni 2016: Funchal- Santa Cruz

We brengen eerst een bezoekje aan de Mercado dos Lavradores waar het fruit en de groenten prachtig zijn uitgestald. Ook zien we er nu de vis Espada eens in het echt, die hier dagelijks op het menu staat, het ziet er geen lieverdje uit. We dwalen door de rest van de stad, op zoek naar historische gebouwen, botanische tuinen en Madeira wijn.
In Blandy’s wine lodge leren we de verschillen kennen tussen droge, medium droge, medium zoete en zoete Madeirawijn. Mijn keuze gaat uit naar de zoete Madeira!
[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-40bkMH_w8Ms/V6dcu5ml1rI/AAAAAAAAHrc/se7LG9olZxgy6Ax3K8iudg0NQt1Se1GpgCHM/s144-o/66.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118963216832178″ caption=”” type=”image” alt=”66.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

[peg-image src=”https://lh3.googleusercontent.com/-rTeofxvVWEI/V6dcu4olryI/AAAAAAAAHrc/ZyPUzc4BPnw4Qm2Jpm68CwedWj37kxMrgCHM/s144-o/65.jpg” href=”https://picasaweb.google.com/108791750659524314945/6316118961621545185?locked=true#6316118962956775202″ caption=”” type=”image” alt=”65.jpg” image_size=”1368×1026″ ]

Ondertussen heeft het klokslag 12 uur geslagen en halen we onze bagage uit ons hostel op. We gaan nog lekker lunchen en onze voorraad alcoholische specialiteiten van Madeira kopen: kastanjelikeur, poncha, maracujalikeur en uiteraard de Madeirawijn. We hebben toch al genoeg van het stadsleven en nemen rond 14u de bus naar Santa Cruz. Daar genieten we van het laatste zonnetje en de zee. Voor de terugkeer hebben we een ander pension gereserveerd. Het strand is een keienstrand, dus we leggen ons tussen de locals en moeten de zee in via een laddertje. Nog even bakken braden, ijsjes eten en een laatste keer lekker uiteten!

12 juni 2016: Madeira-Brussel

Onze wekker staat redelijk vroeg want onze vlucht vertrekt om 7u10. In het donker wandelen we naar de luchthaven en horen we daar nog wel de Kuhls pijlstormvogel zeker! Al heel de reis op gehoopt, maar meestal lagen we hiervoor te vroeg in bed. Vroeg opstaan loont dus duidelijk ook! Helaas hebben we niet veel tijd om er bij stil te staan, want de luchthaven wacht.
De vlucht verloopt prima, en het was wederom een zalige wandelreis.