Zipaquira Iguaque Raquira Mongui San Gil Minca Palomino Cabo de Vela Tayrona Cartagena Guatape Medellin Salento Bogota

17 december 2017: Brussel-Bogota
Leen en ik hebben om 8 uur afgesproken aan het station van de luchthaven van Zaventem. Het is even zoeken of we eerst nog online moeten inchecken met deze voor ons nieuwe luchtvaartmaatschappij Aireurope maar dat hoeft niet en we kunnen direct door naar onze terminal waar we we onze plannen vormgeven voor de volgende dagen. Terwijl we een koffietje drinken komt Leen nog een bekende tegen, en dan kunnen we alweer boarden. De service bij Aireurope is echter maar minimaal, je krijgt geen oortjes om naar de film te luisteren en maar pover eten (spaghetti, brood en een croque monsieur). Toch gaat de vlucht snel genoeg voorbij, slechts één film krijg ik bekeken. Aan de douane in Bogota moet ik speciaal nog naar de grafoloog om te checken of mijn paspoort wel echt is.. Gelukkig wel! Het is al donker als we arriveren dus we nemen voor de veiligheid maar een taxi, we staan blijkbaar wel in de verkeerde wachtrij want we krijgen een hele minibus voor ons alleen! De stad hangt boordevol kerstversieringen. In Chocolate hostel drinken we nog iets en kruipen we ons bed in na een lange dag.

18 december 2017: Zipaquira
We zijn al vroeg wakker, waarschijnlijk een beetje last van de jetlag… Tot 8u moeten we nog wachten voor het ontbijt met eieren en pistoletjes en chocomelk waarvoor ze zeker nog wel drie maal naar de winkel moeten. We wandelen naar de Transmillenio, het openbaar vervoer systeem van Bogota, kopen er een oplaadkaart en schuiven aan, aan één van de deuren. De buurvrouw wijst ons erop dat de 27 een snelbus is naar Portal del Norte, en dat is ook de eerst die stopt. In de portal moeten we overstappen naar Zipaquira, maar behulpzaam als de Colombianen zijn, toont een vrouw ons weer de weg. Aan de zoutkathedraal van Zipaquira zijn we net te laat voor de verplichte tour, dus we eten nog een extra ontbijtje en zoeken een plaatsje om onze grote rugzakken achter te laten. De kathedraal/zoutmijn is wel mooi verlicht en er zijn héél veel kamers.

We hebben ook de mijnroute geboekt, waar we in het donker door een gang moeten lopen en zelf eens zout mogen kappen. De licht- en filmshow pikken we tussenin ook nog even mee, maar dat is niet zo denderend. In de kathedraal kunnen wel 8000 mensen. Langs het mooie dorpsplein wandelen we naar de bushalte, pikken nog snel een koffiekoek mee en nemen dan de bus naar Briceno waar we zullen moeten overstappen. Er is alleen een hele lange file omdat het wegenwerken zijn… We passeren nog een replica van de Taj Mahal, vreemd hier in deze omgeving. De eerste bus van Briceno zit vol, dus we moeten op de volgende wachten, maar die komt er al snel aan. We hebben blijkbaar wel 2 illegale medereizigers mee want aan elke controlepost moeten ze achter een deurtje verdwijnen terwijl ondertussen de gedubde film op de televisie speelt. Nog een laatste overstap in Tunja en het is alweer donker als we in Villa de Leyva arriveren. We wandelen door het gezellig stadje naar Hostel Balcon de Anita langs het centrale plein. We droppen onze spullen en gaan direct lekker uiteten met papas, patacones en zoute crepes en onze eerste echt jugo’s. We duiken nog vroeg ons bed in.

19 december 2017: Iguaque
De bus naar Arcabuco vertrekt al om 7u, dus met moeite vinden we een winkeltje om picknick te kopen. Ontbijt lukt wel, eitjes met chocomelk en… een gigantische grote kakkerlak die ineens in mijn nek zit:). De bus brengt ons tot Casa del Piedra, vandaar is het al 3 km bergop naar het infokantoor van het Iguaque reservaat. Vervolgens is het nog een paar uur bergop wandelen tot de laguna. Onderweg passeer je de verschillende vegetatiezones, maar wel heel weinig dierlijk leven. We ontmoeten maar één kolibrie en de Andessjakohoen.

De hoogte op 3600 meter speelt ons ook parten, en de laatste bus vertrekt al om 16u wat maakt dat ik net niet helemaal tot aan de lagune wandel.. Gelukkig daalt de misselijkheid wel snel naarmate we terug dalen. Zo’n inspanning op zo’n hoogte op onze tweede dag was misschien wat teveel van het goede… Maar net op tijd voor de bus zijn we terug beneden, goed voor 2200 hoogtemeters. Omdat we overdag niet zoveel hebben gegeten omdat we ons zo slecht voelden gaan we direct uit eten in een Colombiaans plaatsje. Pollo con papa’s, ensalada en een welverdiende jugo. Uiteraard duurt het weer niet zo lang voor we ons bed induiken na een verkwikkende douche.

20 december 2017: Raquira
We zijn nog altijd vroeg wakker door de jetlag, dus we nemen de bus van 7u30 naar Raquira. Dat is een gezellig dorpje bekend om zijn pottenbakkerij. We ontbijten er met tamales en gaan dan op zoek naar een hotel Suaya. Vervolgens wandelen we naar La Candelaria, een klooster 6 km verder, wel bergop en warm. Toch wel een beetje afzien op onze zogenaamde rustdag:)

We picknicken op het pleintje in gezelschap van alle honden van het dorp en een dokter in spe. De kerk van het klooster is dicht wegens herstelling maar één van de 6 novicen leidt ons rond in de rest van het klooster van Augustinus waar ze er een eigenaardig museum op na houden. We brengen ook nog een bezoek aan een grotje en doen een terrasje op het verlaten plein en nemen een andere weg terug naar Raquira. Weer hebben we een vers sapje verdiend tussen een feestvierende Colombiaanse familie en we snuisteren nog tussen de vele keramieken spulletjes. Een siësta in de hangmat op ons balkon en uiteten met een typisch Colombiaanse schotel: vlees, vlees, vlees en nog eens vlees.
21 december 2017: Raquira- Mongui
We ontbijten met een broodje met confituur in de plaatselijke panaderia, maar we moeten nog wachten tot 8u30 voor de eerste bus vertrekt. Eerst in het zonnetje, later in de schaduw, maar in de zon is het te warm en in de schaduw is het te koud. In de bus maken we een praatje met een trotse Colombiaan, al raadt hij ons toch nog aan om voorzichtig te zijn. In Tunja stappen we over op een grotere bus naar Sogamosa, waar we nog eens overstappen op een kleinere busje naar Mongui. Daar raken we aan de praat met een groepje jongeren dat parfum verkoopt en alle Belgische voetballers kent.

Mongui is een mooi koloniaal dorpje op 3000m dat bekend staat voor de productie van zijn voetballen. We zetten onze bagage af, verkennen het dorpje en eten een lekkere Caesar salade op een balkonnetje. Daarna boeken we onze wandeling met gids, want dat is blijkbaar verplicht in de Paramo de Oceta. We rusten nog wat in hotel Calicanto Real vooraleer we op pad gaan om een stukje pizza te eten en een canelazo te drinken.

22 december 2017: Paramo de oceta.
We moeten al om 7u aan het kantoortje van Mongui Travels zijn, dus krijgen we om 6u30 lekkere cornflakes en eitjes met een pistoletje.We zijn met zijn zevenen in onze groep, een Duits-Colombiaans koppel, een Frans koppel en een Duitse die in Amsterdam woont. Kiwi, onze gids, leidt alles in goede banen. We gaan gelukkig met de jeep omhoog, dat spaart ons ettelijke hoogtemeters. De wandeling is heel mooi en minder zwaar dan gedacht, want we gaan minder ver dan gedacht. Kiwi vertelt ons over de frailejones, die slechts 1 cm per jaar groeien.

Sommige planten zijn dus al zeker 200 jaar oud. Hij vertelt legendes over het wenende meisje, de ree die in het water sprong… Voor we aan onze wandeling beginnen moeten we ons opwarmen, en bij de volgende pauze moeten we onze ogen sluiten en een steen met een doel op de stenenhoop leggen. We wandelen helemaal terug tot Mongui onder begeleiding van de mondharmonica van de Fransman. Onderweg passeren we ook nog hele mooie beelden die op die van San Augustin lijken, maar geen idee of het echte zijn want de gids zegt er niets over. We gaan ons verfrissen en dan lekker uit eten in één van de weinige typische Colombiaanse restaurants met sopa de quinoa en pollo con arroz.
23 december 2017: Mongui- San Gil
Wanneer we aan het ontbijt zitten, raken we aan de praat met een Amerikaans-Mexicaans koppel Wendy en Jorge. Aangezien ze ook naar San Gil moeten, bieden ze ons een lift aan, dat is lekker makkelijk! We maken wel een ommetje langs Guadeloupe, een klein maar wederom heel mooi koloniaal dorpje. Vooral de weg ernaar toe is prachtig, een kronkelend bergweggetje.

Wendy vraagt achter het beste plaatsje om te lunchen in het dorp en het is echt lekker, bananensoep, carne de res en verse limonade! We moeten jammer genoeg wel langs dezelfde weg terugkeren. We komen in de late namiddag aan in San Gil waar we aan ons hostel Papillon worden afgezet. We trekken direct de stad in, waar het nog een drukte van jewelste is van iedereen die nog kerstinkopen wil doen. We nemen een mango als aperitiefje en laten ons toch al verleiden om een parapente en raftingtour te boeken voor de volgende dag. We gaan lekker vegetarische wraps eten in de Mansion.

24 december 2017: Parapenting.
Om 8u worden we aan ons bureautje verwacht, dus we gaan nog eerst ergens een jugo met chocoladecake verorberen. De mannen in het busje zijn niet supervriendelijk, integendeel zelfs ze zeggen nog geen goedendag, maar waarschijnlijk zijn het toch onze piloten.. We zijn wel de enige twee die blijkbaar met het busje meemoeten. We rijden eerst tot aan de Chicamocha canyon waar we nog even wachten alvorens tot onze stijgplaats verder te rijden. Even wachten op de perfecte vliegcondities, een korte introductie en dan is Leen de lucht al in. Ik vertrek direct daarna onder een schreeuw:”Keep Running”. Het vliegen tussen de Zwarte Gieren is fantastisch! Helemaal niet zo angstaanjagend…Maar misschien is dat omdat ik niet zo superhoog vlieg. Hoog boven mij vliegt Leen in de lucht. Landen blijkt het moeilijkste onderdeel van de vlucht te zijn. Pas bij de derde landingspoging word ik veilig en rustig op de grond gezet, op dezelfde plaats als waar we opgestegen zijn.

De parachutes worden terug ingepakt en we rijden terug naar San Gil waar we een lolly ontvangen omdat het nu éénmaal Kerstavond wordt. Ons gezelschap heeft onze namiddagactiviteit met een uurtje vervroegd, dus we hebben net maar een uurtje om in een lokaal restaurantje de dagmenu te verorberen. Met een hele Colombiaanse familie gaan we raften. Na al de adrenaline van vanmorgen hebben we voor de rustige variant gekozen. We rijden eerst nog een eindje langs de Rio Fonce vooraleer we te water gelaten worden. Eerst nog wat Spaanse commando’s oefenen en off we go! Het is rustig en relaxed met maar enkele stroomversnellingen categorie 2, maar toch raken we weer iemand kwijt. Op de stukken waar er wel erg rustig gaat, moeten we het water in voor wat actie. Voor ons geen probleem dat het zo rustig is, wij genieten ondertussen van de vele vogels en 2 gigantische iguanas die op de oever liggen te zonnen. Alleen is de zon ondertussen ver te zoeken, en wordt het wat frisjes zo in het water. We gaan ons opfrissen in ons hostel, en trekken dan terug het stad in waar het nog gigantisch druk is met alle Colombianen die precies nog op zoek zijn naar kerstcadeautjes. Op kerstavond willen we wel wat gezelligheid, en dat soort restaurants vind je vooral westerlingen, maar ook een lekkere salade met blauwe schimmelkaas en noten. Mmm, het ideale kader om kerstcadeautjes uit te wisselen!
25 december 2017: Barichara -Guane- Juan Curi
Het is kerstdag en duidelijk een feestdag hier. Het is nog stil op straat en het openbaar vervoer rijdt nog niet. Gelukkig willen er nog mensen naar Barichara en delen we een auto samen met 3 mannen waarvan er eentje een restaurant in de buurt heeft. In Barichara ontbijten we met Caldo de Costilla in el Balcon de mi Pueblo, volgens Wendy een aanrader en het smaakt toch wel zo soep ‘s morgens. Barichara is een mooi koloniaal dorpje, en verbonden met Guane, een nog kleiner dorpje via el Camino Real, een leuk wandelpad dat bijna altijd bergaf gaat, leuk meegenomen, want het is toch al warm op de ochtend. De uitzichten zijn mooi, en het is er lekker rustig wandelen en een lekker vers sapje in Guane is de ideale afsluiter! Met de gekleurde chiva rijden we terug naar Barichara waar Wendy en Gorge ons staan op te wachten om samen naar de waterval Juan Curi te gaan.

De waterval is mooi, en heerlijk fris om in te zwemmen! Ondertussen is het hoog tijd voor lunch, het is al half 4… We maken een tussenstop in Vallée de San José, voor de specialiteit van de streek, chorizo in guarapo, gefermenteerd suikerrietsiroop. En het is echt overheerlijk! We pikken onze bagage op in ons hostel en Gorge dropt ons aan het busstation waar we de nachtbus naar Santa Marta hebben gereserveerd. Het is blijkbaar nog even wachten in het busstation, maar om 19u worden alle toeristen in een bus naar Bucaramanga gestuurd. Daar moeten we om middernacht overstappen, maar we blijven als enige buitenlandse toeristen over in onze bus. We slapen redelijk goed in onze nachtbus.

26 december 2017: Minca
Het busstation waar we arriveren ligt buiten het centrum van Santa Marta en het busstation naar Minca in het centrum, dus we wandelen naar de wijk Yucal om vandaar een motortaxi te nemen naar Minca. Bij een willekeurige vent stappen we achterop de moto, zoals gewoonlijk moeten ze eerst nog gaan tanken. Zo’n motorritje is fijn, als we stijgen wordt het ook wat koeler, mijn chauffeur heeft het zelfs fris, maar ik vind het lekker aangenaam.
We hebben voor de zekerheid met de kerstvakantie ook maar een kamer geboekt in Casa Colibri. De kamer is nog niet vrij, dus wij gaan echt lekker ontbijten in Duni, ze hebben er super lekkere granola en echt vers brood voor onze lunch. We vertrekken voor een wandeling naar Cascade de Marinka, en het uitzichtpunt los Pinos. Het is een mooie wandeling, maar toch nog wel zweten geblazen, héél de tijd bergop en toch lekker warm. In de Cascade kunnen we even verfrissen, maar dan zijn we lang nog niet op het uitzichtpunt….Het wandelpad is wel mooi, een klein paadje tussen de dichte begroeiing. Onze ijdele hoop om iets verfrissend te drinken aan het uitzichtpunt valt in het water, want ze hebben er alleen maar koffie.

Gelukkig zien we in de verte nog net Santa Marta liggen, want de lucht is helemaal aan het dichttrekken. Het is wel prachtig om te zien hoe de wolken voorbijschuiven en aan de bergen blijven hangen, je begrijpt duidelijk waar de term nevelwoud vandaan komt. Een beetje verder is er wel een winkeltje in El Campano waar we terug op krachten komen. Vanaf nu is het enkel nog bergaf! We spotten eindelijk een toekan (de zwavelborsttoekan voor de kenners), want Minca is een paradijs voor vogelliefhebbers, maar ze kunnen zich nogal goed verstoppen in al dat groen! We zijn al redelijk moe, maar een kleine omweg naar Pozo Azul kan er nog net af, tenminste als we dat goed maken met een vers sapje met een prachtig uitzicht op de vallei! Moe maar voldaan arriveren we net voordat het donker is terug in Minca. We frissen ons op, en gaan dan uiteten bij de lokale kippenbraderij.

27 december 2017: Palomino
Lekkere pannenkoekjes als ontbijt zijn een prima start van de dag! We nemen de minibus naar Santa Marta, waar het een drukte is van jewelste. We stappen er direct over in de bus naar Palomino. Palomino is een kustdorpje dat bekend staat om zijn tubing en dat is net wat wij gaan doen. We belanden wel in het luxe Tiki hut hostel, maar het is te warm om verder op zoek te gaan. En naast de deur kan je echt lekker eten in La Lupita. We kopen ons een binnenband en een ritje op de motor naar het vertrekpunt van het tubing. Eerst moeten we nog wel een eindje bergop verder wandelen, maar dat maakt onze trip alleen maar langer dus dat hebben we er zeker voor over. We springen op onze band en laten ons door de rivier leiden, hier in het binnenland wonen ook nog Indianen, met hun witte gewaden.

Zalig dobberen op de rivier, met ijsvogels en reigerachtigen alom! Het beste van al is, dat je ook rechtstreeks in de Caraïbische zee uitkomt! Daar genieten we van het zonnetje en alles wat er op het strand te beleven valt. We proeven van een lokale snack , gebakken bananen met guave pasta en kaas, maar we vinden het toch maar een rare combinatie… ‘s Avonds gaan we weer lekker en gezellig uit eten in Los siete mares.

28 december: Sanctuario de los Flamencos
Ik heb een slechte nacht achter de rug, mijn maag is niet in orde. Geen ontbijt of lunch voor mij dus… We nemen de bus naar Riohacha en wandelen naar een hostel Sol y Sombrilla. Er is nog plaats, wel laten onze spullen achter en vragen of ze voor ons een tweedaagse tour kunnen boeken naar Cabo de Vela. Geen probleem en met een gerust hart gaan we op weg naar Sanctuario de los Flamencos. Eerst nog lunch voor Leen in de foodcourt om de hoek. Het is even zoeken waar de collectivo naar Camarones vertrekt, het is verscholen tussen de mensenmassa.

Volgens de gids zitten de flamingo’s ver weg en zijn ze niet met de boot te bereiken. Er is wel een duurdere optie met de wagen, en we denken dat we deze bevestigen. We belanden echter wel in een bootje, met een zeil. Het is er héél mooi in de lagune met héél veel vogels, met als hoogtepunt de Rode Ibis, maar geen flamingo’s… De gids zal ons zeker verkeerd begrepen hebben… Geen nood, we hebben er toch van hartelust van genoten!! Alleen hard werken voor de bootsman, tegen de wind in, moet hij ons bootje duwen. Op de terugweg laten we ons door de mototaxi aan het echte dorp afzetten om terug met de collectivo te gaan. In Riohacha wandelen we langs de Malecon met alle kraampjes en gaan we uit eten. Voor mij nog steeds alleen een sapje…

29 december 2017: Cabo de Vela
Om 8 uur worden we opgehaald voor onze tour. Geen idee wat ons te wachten staat, daar hebben we niet echt naar gevraagd, maar mooi zal het er wel zijn. We worden naar een kantoortje gebracht waarna we samen met een Colombiaans koppel en een vader en zoon in de jeep kruipen. Het is wel een eindje rijden naar Cabo de Vela, in Uribia stoppen we om te tanken. Langs heel de Caraïbische kust is het een andere mentaliteit dan in de rest van Colombia, de mensen hebben een donkerdere huidskleur en de mentaliteit is ook wat anders. We stoppen aan de zoutproductie van Manaure, de roze gloed in de zoutwatervlaktes is wel mooi. Als we dichter in de buurt komen, komen alle kinderen uit hun hutje aangehold om een koekje in ontvangst te nemen, want onze medepassagiers hebben twee dozen vol koekjes bij.

In Cabo de Vela krijgen we ons kamertje toegewezen en krijgen we lekkere vis als lunch. De communicatie loopt wel niet zo super, het ander koppel zit in een ander restaurant en ook onze chauffeur is verdwenen. Gelukkig komt hij toch opdagen, en rijden we naar de echte kaap, en de vuurtoren waar we de zonsondergang kunnen aanschouwen. We zijn er niet alleen, maar de meerderheid zijn Colombianen. Terug in ons hotelletje krijgen we uiteraard weer superverse vis. We genieten van onze zitjes op het strand, terwijl onze buren gezellig aan het barbecueën zijn.
30 december 2017: Cabo de Vela
Na het ontbijt vertrekken we naar de Pilon de Azucar, waar je uiteraard weer een mooi zicht hebt op de Caraïbische zee. Eerst is het nog lichtjes bewolkt maar daarna klaart het op en kunnen we er ook nog zalig in de zee zwemmen. Onze laatste lunch wordt in ons hotelletje klaargemaakt terwijl we nog schelpen rapen op het strand. We nemen een andere terugweg naar Riohacha, want er zouden in de buurt ook nog flamingo’s zitten en die willen wij uiteraard zien!!

Het landschap is er heel mooi, we zien eerst een groepje van een tiental flamingo’s opvliegen, maar een beetje verder zitten er wel honderden flamingo’s in de lagune! Prachtig om te zien, er is ook allerlei andere vogelpracht te bewonderen, maar onze gids wil helaas héél snel verder…Onderweg komen we nog een toeristische jeep tegen, die juist in brand is gevlogen. Gelukkig hebben we nog een bidon water in de auto, en met wat zand wordt de auto gelukkig geblust. Ik maak me daardoor wel wat meer zorgen door de rook die ook uit onze auto komt en verbrandt ruikt, maar onze chauffeur beweert dat het de airconditioning is dus we zullen hem maar geloven… De auto zet ons terug af aan ons hotelletje. We gaan opnieuw eten bij de Foodcourt bij ons op de hoek, waar we deze keer kiezen voor een lekker Venezolaans gerecht.

31 december 2017: Cabo de Vela -Tayrona
Na het ontbijt gaan we op zoek naar de bus naar Tayrona. Aan het busstation kunnen we er direct op eentje springen. Het is wel een eindje rijden, dus we arriveren in de vroege namiddag in het nationaal park Tayrona. We kunnen direct binnen en nadat ze onze rugzak controleren mogen we ook verder. We laten ons met het minibusje afzetten aan Camping Castilletes, de enige locatie die betaalbaar was, want voor de te huren tenten hadden we schrik dat deze volzet zouden zijn, maar dat blijkt dus niet zo te zijn.

We genieten van de rust op het strand, en verkennen het zowel naar links als naar rechts… ‘s avonds dineren we in het restaurantje met scampi’s en pasta en om 6u vieren we Nieuwjaar want dan is het dat ook in België. We gaan gewoon op tijd het bed in, en merken van het echte Nieuwjaar ook niet zo veel. ‘s nachts onweert het echter gigantisch.

1 januari 2018: Tayrona
‘s Morgens is het gelukkig droog en we ontbijten op onze bekende plaats, en trekken dan het nationaal park in. Het is er heel mooi, tropisch en vochtig, maar wel héél druk en modderige paadjes. Gelukkig zien we toch nog wel aapjes. We doen een eerste zwempje op een verlaten strandje in de buurt van Arrecifes op de strandwachters na. Vervolgens wandelen we verder naar Cabo de San Juan, de plaats waar de meeste mensen overnachten en het is wel een rare situatie het staat er vol tentjes, precies een festivalwei in plaats van een nationaal park. We besluiten nog verder het binnenland in te wandelen, maar op het pad ligt zo’n gigantische rotsblok dat we er niet echt over kunnen.

De tijd is ook beperkt, dus we wandelen terug richting San Juan, waar we dan maar de tijd nemen om te lunchen. Na de lunch doen we nog een zwempje in la Piscina, een strand even verder op en een vers sapje kan er uiteraard ook niet aan ontbreken. We zien ook nog andere kleine zwart witte aapjes. Uiteindelijk zijn we maar net voor het donker terug aan onze camping. We passeren heel veel mensen die met pak en zak in de modder de hele trip naar San Juan nog moeten afleggen, dat is zweten geblazen. Op de oprit van onze camping zien we toch nog apen, geen idee dat deze zo dichtbij zaten. Een lekkere douche en avondeten op de camping.
2 januari 2018: Tayrona-Cartagena
We willen na het ontbijt terug te voet naar de ingang van het nationaal park wandelen, maar als we een busje tegenkomen dat ons naar Santa Marta wil brengen zeggen we daar geen nee tegen… Blijkbaar is het een privé taxi want we nemen niemand meer mee voor de rest van de route. We worden in het busstation afgezet en kunnen daar ook bijna direct op de bus naar Cartagena. Eénmaal in Cartagena blijkt dat dit een grote stad is, het duurt ook een eeuwigheid voor we met de bus in het centrum arriveren.

We zetten onze bagage af in Hostal 1811 en gaan dan de stad verkennen. Het is er echt gezellig, en we gaan lekker eten in één van de vele restaurantjes in de historische straatjes. We genieten van de zonsondergang vanop de historische omwalling. Er is veel ambiance in de stad. Op de plaza de Trinidad wordt een Caraïbische dansopvoering getoond. Omdat we zo laat hebben gegeten eten we slechts een kleine hap ‘s avonds een lekkere pannenkoek.

3 januari 2018: Cartagena
In de historische wijk Getsemani waar de gewone man nog woont, doen we onze eigen graffiti tour. Prachtig om te zien! We wandelen tot het kleine fort San Sebastian waar je een mooi zicht hebt op de kustlijn aan de overkant. Vervolgens wandelen we naar een totaal andere wijk, Bocagrande en Laguito. Vol torenhoge flatgebouwen aan de kustlijn, the place to be voor de Colombiaanse toerist, inclusief entertainment bewijzen de dansende 50 plussers voornamelijk uit Bogota op het strand. Het is wel eens leuk Cartagena op een andere manier te zien. De namiddag brengen we door in de historische stad, waar we genieten van een coconut lime juice op een super gezellig balkonnetje op één van de vele pleintjes.

Als we door het park Centenario terug naar ons hostel wandelen zien we plots een luiaard opduiken in één van de bomen. Raar, dat hij hier voorkomt, maar hij blijkt al ettelijke jaren in het park te wonen weet Google ons te vertellen. Ondertussen hebben we het openbare bussysteem een beetje door en nemen we de snelbus Transcaribe.. We schrikken er ons echter dood, een ijzeren deur valt op de grond en maakt zoveel lawaai dat het bijna lijkt op een bomaanslag… De Transcaribe werkt blijkbaar ook met een kaart, die wij niet kunnen kopen, maar een dame laat ons met haar kaart meereizen en we betalen haar netjes terug…
Wat een luxe die bussen, met speciale busrijstroken gaat dat heel vlot. Een kilometer ofzo voor het echte busstation moeten we nog wel eens over stappen, we hebben geen kaartje natuurlijk maar mogen gelukkig toch nog mee. In het busstation is het restaurant nog net open en zijn we de laatste klanten vooraleer het zijn deuren sluit. Om 19 u 30 vertrekt onze bus van Espreso Brasilia.
4 januari 2018: Guatapé
Om 9u komen we aan in Medellin, de tweede grootste stad van Colombia en berucht als de maffiastad van Pablo de Escobar, de drugsbaron. Wij reizen echter direct door naar Guatapé, een klein mooi dorpje een beetje verder. We slapen in een lokale Hospedaje Guatape. Guatapé ligt in een prachtige omgeving omgeving door een stuwmeer, in een heuvelachtig landschap maakt dat tal van uitlopers. Guatapé is ongetwijfeld één van de meest kleurrijke dorpen in Colombia. De zocalo’s (muurschilderingen) worden nog regelmatig bijgeschilderd. We brunchen op het plaza central in de panaderia en wandelen vervolgens naar la Piedra de Peñol, een granieten rots van 300 meter hoog die je met 650 treden kan beklimmen, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de omgeving.

Het lijkt het drukste punt van Colombia te zijn, de ingang is zelfs even gesloten omdat er teveel mensen op de trappen zijn. Zowel naar boven als naar beneden is het stapvoets aanschuiven, maar het uitzicht is het toch waard!! Beneden genieten we nog van een ijsje en laten we ons met de chiva terugvoeren naar Guatapé. Op de plazoleta de Zocalo genieten we van het entertainment met bandjes, clowns en bordendraaiers en de prachtige kleuren.
‘s Avonds flaneren we over de malecon waar er nog allerlei lekkere eetkraampjes staan en dineren we aan de kant van het meer met bandeja paisa, een typisch gerecht met chicarones, rijst, bonen, avocado, een eitje, chorizo en nog meer vlees. Een stevige maaltijd!
De kraampjes met de desserts zijn ondertussen helaas al dicht.

5 januari 2018: Medellin
Na het ontbijt proberen we een boottochtje te versieren. We verstaan niet helemaal wat ze ons willen vertellen aan de kade, kunnen we nu mee, of moeten we wachten? We kunnen mee met een Colombiaanse familie waar er iemand jarig is, en we mogen mee eten van de superlekkere verjaardagstaart. Dat smaakt beter dan het typische ontbijt hier… Bootje varen is altijd fijn, en het landschap is ook mooi. In de jaren 70 werd dus de vallei ondergezet en het kruis van de kerktoren van Penol komt nog net boven water. Na het leuke boottochtje gaan we met de bus terug naar Medellin.

Vanuit het station nemen we de metro naar metrostation Industriales en het appartement van Wendy die we in Mongui hebben leren kennen. Ze woont op de 13e verdieping in de gigantische stad. We worden verwelkomd met een bordje lekkere pompoensoep. Ze heeft nog een Colombiaanse vriendin over de vloer en ze tonen ons de mooiste plaatsjes van de binnenstad van Medellin. We passeren eerst Plaza San Antonia, bekend om twee identieke beelden van de beeldhouwer Botero. Ze zijn echter niet helemaal identiek. Het beeld van de vogel werd in 1995 nog gebombardeerd waardoor Botero besliste om een identiek beeld ernaast te plaatsen, als symbool voor vrede en eerbetoon aan de slachtoffers. Ook op de plaza de Botero staat het vol beelden van hem, bekend om de rondingen. Het stadspark stelt niet veel voor, maar ze hebben er een superlekker Caraïbisch visrestaurantje Ostras Marbella. We nemen nog even een kijkje bij het Parque Bicentenario waar het museum de la Memoria staan en we wandelen ook naar Calle de la playa, zo genoemd omdat er palmbomen staan, maar eigenlijk gewoon Calle 51 noemt. In de avond wordt het een voetgangerstraat en valt er vanalles te beleven. In het restaurant van de school waar Wendy lesgeeft, gaan we nog iets drinken. Vanbuiten valt het helemaal niet op dat er binnen eigenlijk een gezellig restaurant ligt. Het leuke aan het openbaar vervoer in Medellin is, dat je alles met één ticketje kan doen en dat ze er ook kabelbanen hebben. We rijden dus met de metro naar de kabelbaan, waarbij we Medellin by night zien met alle lichtjes. Mooi om te zien. Na een lange dag, kruipen we ons lekkere bed in.
6 januari 2018:Medellin
Wendy heeft voor ons een graffiti tour geboekt in de Barrio Trece. Deze wijk staat bekend als ooit één van de gevaarlijkste wijken geweest te zijn van Medellin en is te bereiken met de metro tot San Javier. Er is nog net een kwartiertje tijd voor ontbijt, en staat daar nu toch geen kraampje met vers fruit, yoghurt en granola in San Javier! Voor de gemalen kaas erbovenop, passen we toch. We staan blijkbaar aan de verkeerde kant van het metrostation, maar een andere groep legt ons uit waar we wel moeten zijn, maar we zijn er niet alleen, blijkbaar een populaire citytour van Casa Kolacho.

In de jaren 90 gebeurden er nog 6000 moorden per jaar in Medellin. Na de dood van Pablo Escobar in 1993 keerde het tij beetje bij beetje. De jongeren vonden hun troost in hiphop en grafitti. In 2011 plaatste de overheid bovendien een roltrap van 384 meter, die de wijk uit hun isolement moest halen. En dit alles lijkt te werken, nu is Barrio trece een hoopvolle kleurrijke wijk waar ze de beste mango crema’s verkopen met zout en limoen. In het hoofdkwartier van Casa Kolacho mogen we zelf onze graffitikunsten uitproberen. Aan het metrostation lunchen we in een lekker Caraïbisch restaurantje Mar Caribeño. In San Javier vertrekt er ook nog een kabelbaan Lijn J die we nemen met telkens een spectaculair zicht op de stad. We nemen ook nog een keertje de kabelbaan lijn K om het uitzicht in daglicht te zien en we eindigen bij lijn L die ons naar parque Arvi zou moeten brengen. Het is echter zaterdag, en zo druk, dat de lijn niet meer tot het park gaat, en we blijven gewoon braafjes in onze gondel zitten om naar beneden terug te keren. Ook deze kabelbanen hebben er voor gezorgd dat heel veel burgers in de stad naar het werk kunnen gaan. We brengen dan maar een bezoekje aan de botanische tuin. Het is er leuk vertoeven, en als je goed oplet spot je ook de gigantische leguanen.

Ook de omgeving van de botanische tuin is fijn, er wordt een lichtshow gegeven op het plein, en de straat transformeert tot één lange eetkraampjesstraat. Die verkopen echter alleen maar vlees, dus wij opteren tot de Foodcourt waar je je culinair hartje kan ophalen, maar wij verkiezen voor de hartige pannenkoek! Ondertussen heeft een Colombiaanse vriendin zich aangesloten, en ze maakt zich toch zorgen over de volgende presidentsverkiezingen. Nu is alles relatief rustig in Colombia maar dat kan zomaar omkeren….Samen met haar gaan we naar de wijk waar ze is opgegroeid op zoek naar formidabele kerstversiering gemaakt uit gerecycleerde plastieken zakken. Het is even zoeken en hopen dat de lichtjes aan zijn, want ze liggen echt verstopt in één of andere buitenwijk, maar ja hoor. En mooi dat het is, de lokale bevolking heeft allerlei leuke figuren gebouwd, echt mooi om te zien!

7 januari 2018: Medellin-Salento
Op goed geluk wandelen we naar het busstation, voor een bus naar Pereira. Het is zondag, dus de highway heeft plaats gemaakt voor de fiets en daar wordt duchtig gebruik van gemaakt in Medellin. Er is nog ruim de tijd om op het gemak te ontbijten met een lekkere fruitsla met yoghurt. De rest van de dag brengen we zo goed als helemaal in de bus door. Het verkeer rijdt precies maar stapvoets, waarom weten we niet zo goed. Als extraatje valt ook onze bus nog eens in panne… Na enige tijd en wat gevaarlijke manoeuvres waarbij de chauffeur onderin de bus te kruipt waar alles nog gloedheet staat, kunnen we toch vertrekken. We waren even het vertrouwen kwijt, maar ze wisten blijkbaar toch wat ze deden die Colombiaanse mannen. Met een arepa de choclo -meer cakeachtig- overleven we de rest van de dag wel.
In Pereira moeten we nog overstappen op de bus naar Salento. Daar aangekomen is het een drukte van jewelste, want het is het jaarlijks festival. Heel van hostels zijn volzet, dus als we een vrije plaats vinden bij een Casa Familia, nemen we dat maar al te graag aan.
In een mini vegetarisch restaurantje Yerba buena gaan we lekker uiteten en we gaan nog eens een kijkje nemen op het festival. Slapen zullen we wel met oorstopjes moeten doen:)
8 januari 2018: Salento-Palestina
Na een ontbijtje gaan we op zoek naar een trekkingtour. Bij Armadillo tours vinden we net wat we zoeken! Een driedaagse de bergen in die de volgende dag vertrekt. Nu dat achter de rug is kunnen we verder de rest van onze dag inplannen. We gaan eerst op zoek naar een echt hostel, en verkennen dan de omgeving en wandelen naar Palestina waar we een bezoek brengen aan een koffieboerderij. Het is een mooie wandeling en leren nog heel wat bij.

Wist je dat een koffieboon wel negen aan de boom moet hangen vooraleer hij rijp is? Ondertussen genieten we van de vogeltjes en de natuur die we onderweg tegenkomen. Het pad komt terug uit in Boquia waar we de bus terug naar Salento nemen en een lekkere burrito gaan eten. Vervolgens bezoeken we het uitzichtpunt van Salento, gaan we op souvenirjacht en gaan uit eten in het andere vegatarische restaurantje El Punto Veggie waarna we ons toevlucht zoeken in ons nieuwe Camelot hostel.

9 januari 2018: trekking Los nevados
Om 7u worden we verwacht aan het kantoortje. We moeten onze rugzakken nog reorganiseren, krijgen nog een pakketje tussendoortjes mee en dan vertrekken we met de jeep naar de Cocoravallei (2390 m), waar onze wandeling start na een kopje koffie. Anderhalf uurtje later ontbijten we in Acaime (2770m) met een lekkere boterham, agua de panela – heet water met ongeraffineerde rietsuiker-, en een uitstekend zicht op tientallen soorten kolibries die bij de voederbak komen smullen.

Maar dan is het tijd om verder te wandelen, altijd bergop… Tegen lunchtijd komen we aan in onze volgende stopplaats Estrella de agua (3170m), waar we lekkere soep en een warme maaltijd verorberen. Ondertussen is het weer veranderd, en trekken we onze regenkledij aan, terwijl we continu blijven stijgen. Na een hele tijd komen we in de paramo aan, maar er is zoveel mist komen opzetten, dat we niets zien. Volgens mij neemt onze gids ook een ommetje want zo duidelijk is het pad niet, en in ieder geval kletsnat. Het is nogal ploeteren in het slijk. Gelukkig wachten ze af en toe even op mij, want ik raak ze voortdurend kwijt in de mist. Ik ben blij als we eindelijk de 3800m bereikt hebben, maar het is toch nog even wandelen. In de verte zien we Finca Primavera liggen, maar wij moeten helaas nog een finca verder. Het begint stilaan te schemeren, maar gelukkig is het nu niet meer bergop. Net voor de volledige duisternis invalt, arriveren we in Finca La Playa (3700m). We passen nog net in de keuken waar er gelukkig een vuurtje brandt en we lekkere aardappelsoep en rijst met vlees krijgen, terwijl de lokale bevolking melk met visjes eet. Doodop kruipen we na verschillende agua panelas het bed in.
10 januari 2018: trekking Los nevados
Er hangt nog een mistgordijn als we opstaan, maar dat verdwijnt langzaam voor de zon en nu merken we pas in welke prachtige omgeving we zijn aanbeland! Na het ontbijt met opnieuw aardappelsoep en rijst en eieren, gaan we alweer bergop. Rond de 4000 meter krijgt Leen het toch moeilijk en maakt de gids voor ons een cocathee klaar. Dat helpt een beetje, en we genieten van het uitzicht op 4200m dat onder en boven ons ligt. Gelukkig dat we ons niet superbest voelen, anders zou de gids ons nog 28 km laten wandelen tot 4800m hoogte.

Hij denkt eigenlijk nu al dat we er bovenop zijn, want in plaats van beneden in de vallei te blijven, gaan we toch nog de flank van de helling aan de overkant op om vandaar verder te wandelen op 4000m hoogte. 100% genieten kunnen we toch nog niet en de gids maakt nog een cocathee voor ons. We zijn blij als we eindelijk in Finca la Argentina aankomen die een stukje lager ligt op 3400m. We raken er helemaal bovenop en kunnen zelfs UNO spelen, terwijl de familie praat over de 2 afzonderlijke sterfgevallen die de eerste week van januari hier al voorvielen. Het gebergte is duidelijk niet zonder risico’s als je niet goed voorbereid bent of niet luistert naar de signalen van je lichaam. Zelfs de route van vandaag was al redelijk desolaat, we zijn maar twee mensen tegengekomen vandaag.

11 januari 2018: Cocoaravallei
Het is stralend weer als we opstaan en ik geniet van het leven op de boerderij met schapen, koetjes en zelfs twee varkens die nog hun roes uitslapen. En vandaag moeten we alleen maar naar beneden wandelen, dus we genieten er met volle teugen van. We hebben zelfs een beetje medelijden met de wandelaars die nog ver naar boven moeten. Tegen de middag arriveren we in de Cocora vallei met de bekende palmas de cera –waxpalmbomen, maar de zon is wat verdwenen achter de wolken. De waspalm is de nationale boom van Colombia en de hoogste palmsoort, ze kan wel 60 meter hoog worden.

We krijgen nog een warme middagmaaltijd in de Cocoravallei en dan worden we terug opgepikt met de jeep. Gelukkig mogen we ook de douche nog gebruiken in het kantoortje van Armadillo. We hebben ruimschoots de tijd vooraleer onze bus vertrekt, dus we gaan op het pleintje nog een jugo de limon y coco verorberen, ons lievelingssapje. We nemen de bus naar Armenia, waar we overstappen op de nachtbus van Bolivariano, na een typische stationsmaaltijd.

12 januari 2018: Chicaque
Hoewel ze Bolivariano hadden aangeraden als beste busmaatschappij, wordt het onze slechtste nachtrit. We zitten vooraan, en de chauffeur laat de hele nacht zijn radio luidkeels op staan. Gelukkig hebben we wel oortjes gekregen en kunnen we ondertussen een filmpje zien, in de koude luide nacht. We zijn dan ook blij als we in Bogota aankomen. We passeren de lange rij die voor de taxi’s staan te wachten en wandelen naar de dichtsbijzijnde halte van de Transmillenio. Het is er niet te druk en in een wip zijn we waar we moeten zijn. Deze keer kiezen we voor een hostel in dezelfde straat Iku hostel. We wandelen naar het historisch centrum waar we ontbijten en beslissen wat we vandaag nog zullen doen. Onze bestemming wordt het nationaal park Chicaque, dat op een boogscheut van Bogota ligt. Er raken is iets minder evident.

We nemen de Transmillenio met een overstap tot de laatste halte en dan wordt het moeilijk. We proberen uit te leggen waar we naartoe moeten, en kunnen mee, maar hij blijkt enkel aan het lokaal park te stoppen. We stappen weer uit en plaatsen ons langs de kant van de weg die in de goede richting zou moeten gaan. Er passeren tientallen bussen, maar geen enkele die verder rijdt dan het volgende dorp…Net als we de moed beginnen op te geven, komt er eindelijk toch een bus aan. Vanaf de bushalte is het nog een drietal kilometer wandelen tot aan de ingang, maar langs een rustige zandweg. Als we aan het nationaal park zijn aangekomen, is ondertussen heel het landschap ondergedompeld in de mist. Op het uitzichtpunt zie je dan ook letterlijk niets.

Toch is het park nog de moeite, één en al nevelwoud. Onderaan is er een gezellig restaurantje waar het haardvuur brandt, en in deze buurt kan je eventueel ook overnachten. Als we de bus willen terugnemen, moeten we op tijd terug boven zijn, dus we blijven niet te lang hangen beneden. Als we terug aan de grote baan aankomen, staat er net een bus klaar voor ons. In de Crepes and Waffles keten genieten we nog van een hartige pannenkoek vooraleer we moe ons bed induiken.

13 januari 2018: Bogota
Vandaag verkennen we verder de stad. We starten in het goudmuseum. We zijn niet zo’n museafans maar iedereen zegt dat je het goudmuseum zeker moet bezichtigen, dus dat doen we dan ook maar. Er is in ieder geval héél véél goud. We doen onze eigen graffiti tour, en gaan dan naar Monserrate, een kerkje boven op de berg, met een waanzinnig uitzicht over de miljoenenstad. Met de funicular, de kabeltrein ga je omhoog tot 3152 meter, en de ene skyline is stad, de andere skyline is groen.
De kabellift is echter toe, dus er staat een gigantische wachtrij op zaterdag. Bovenop de berg vind je ook twee chique restaurants, maar ook een overvloed aan overdekte eettentjes. Wij kiezen uiteraard voor het laatste met papa’s en jugo’s. Eénmaal terug beneden gaan we nog een gezellig terrasje doen op het mooie pleintje Chorro de Quevedo, met een lekkere pannenkoek erbij. We halen onze bagage op en vertrekken dan weer met als geliefde vervoermiddel de Transmillenio naar de luchthaven. Nog een echte avondmaaltijd in de luchthaven, en dan vliegen we alweer naar huis na een geslaagde vakantie. Er is duidelijk wel echt iets aan de hand met mijn paspoort, want opnieuw moet ik langs de grafoloog passeren voor ik verder mag.